استانداردهای اخلاقی و مراقبتی به خطر افتاده در زمان شیوع کووید-19

کووید - 19 یک بیماری نوپدید است که سیستم های بهداشت جهانی را با چالش مواجه ساخته است. با وجود تلاش های بسیاری که به منظور مدیریت بحران صورت گرفته است، همچنان آمار تعداد موارد جدید بیماری بالاست. در مدیریت بحران کرونا، چه در سطح بین المللی و چه در سطح سیستم های ارایه دهنده خدمات بهداشتی، تمرکز بر برنامه ریزی حین بحران بود و به دلیل عدم وجود برنامه ریزی پیش از بحران سیستم های ارایه دهنده خدمات سلامت به یک باره و بدون امادگی قبلی وارد شرایط بحران شدند. عدم ارایه مانورهای بحران بیولوویک مرتبط با بیماری هایی نوپدید مانند سارس (sars)، ابولا (ebola) و کووید-19 توسط سازمان های مرتبط و عدم ارایه سناریوهایی مانند چگونگی مقابله با آن موجب شد تا کارکنان بهداشتی با شوک مواجه شوند (1). در هفته های اول شیوع کووید- 19، عملیاتی سازی اقدامات برنامه ریزی شده با مشکل مواجه شد و همه گیری کووید - 19 منجر به هجوم مراجعه افراد مبتلا به بیماری به واحد های ارایه دهنده خدمات مراقبتی مانند واحدهای اورژانس و یا کلینیک های سرپایی و پر شدن تخت های بیمارستانی شد. افزایش موارد مثبت بیماری و نیازهای مراقبتی همه جانبه، بویژه در واحدهای مراقبت ویژه در هفته های اول اپیدمی بیماری منجر به خستگی مفرط ارایه دهندگان خدمات سلامت ، کمبود وسایل حفاظت فردی، کمبود نیروی انسانی و ابتلاء بسیاری از کارکنان خدمات بهداشتی به کووید- 19 شد. مواجهه ناگهانی با شرایط بحرانی ممکن است موجب شود تا برخی از ابعاد مراقبت های استاندارد از جمله احتیاطات استاندارد در زمان مراقبت از بیماران و رعایت استاندارد های اخلاقی توسط ارایه دهندگان خدمات سلامت بویژه در خط مقدم مورد غفلت قرار گیرد. بحران کوید-19 چالش بی سابقه ای را برای ارایه دهندگان خدمات بهداشتی که در خط مقدم هستند بوجود آورده است (2). این افراد در معرض مواجهات شغلی خطرناکی قرار دارند که نه تنها خود در معرض ابتلا به بیماریهای عفونی قرار می گیرند، بلکه ممکن است زمینه گسترش عفونت را به دیگران نیز فراهم آورند (4-3).