ارزیابی روابط ژنتیکی گونه های آژیلوپس با استفاده نشانگرهای چندشکلی نواحی هدفمند (TRAP)

هدف این تحقیق تعیین روابط و سطح تنوع ژنتیکی بین و درون گونه های وحشی آژیلوپس با استفاده از نشانگرهای ملکولی TRAP که مبتنی بر نواحی EST هستند،  می باشد.

در این تحقیق تنوع ژنتیکی و روابط بین گونه های وحشی آژیلوپس جمع آوری شده از 14 استان ایران متشکل از هشت گونه Aegilops   با استفاده از 24 ترکیب آغازگرهای TRAP مورد ارزیابی قرار گرفتند.

میانگین PIC  آغازگرهای مورد مطالعه برابر 95/0 و کمترین و بیشرین میزان این شاخص به ترتیب مربوط به آغازگرهای (92/0) TRAP20 و (97/0) TRAP10  بود. همچنین میانگین شاخص نشانگری (MI) برابر 77/10 و کمترین و بیشرین میزان این شاخص به ترتیب مربوط به آغازگرهای (95/6) TRAP3 و (34/17) TRAP17  بود. نتایج تجزیه واریانس ملکولی، واریانس بین گونه ها را 60 و واریانس درون گونه ها را 40 درصد نشان داد. پارامترهای ژنتیکی برآورد شده نشان داد که بیشترین میزان Na (07/1)، Ne (26/1)، I (23/0) و uHe (16/0) مربوط به گونه Ae. truncialis  و حداکثر شاخص تنوع ژنی نی (14/0) مربوط به گونه های Ae. truncialis، Ae. umbelulata و Ae. neglecta  بود. حداقل مقدار شاخص های تنوع ژنی نی (09/0)، شاخص شانون (14/0)، تعداد آلل موثر (16/1) و تعداد آلل مشاهده شده (79/0) برای گونه Ae. crassa مشاهده شد. کمترین تشابه ژنتیکی  بین Ae. crassa با گونه های Ae. cylandrica  و Ae. umbelulata و بیشترین تشابه بین Ae. triuncialis و Ae. umbelulata مشاهده شد.  قرار گرفتن Ae. umbelulata و Ae. truncialis در یک گروه در تجزیه خوشه ای و تجزیه به مختصات اصلی و با فاصله زیاد از سایر گونه ها شباهت ژنتیکی بالای این دو گونه را تایید کرد.

نتایج تحقیق تنوع ژنتیکی بالایی را در بین و درون گونه ها نشان داد. تجزیه واریانس ملکولی تنوع ژنتیکی بالاتر در بین گونه ها را مشخص کرد که این نتیجه نمایانگر جریان ژنی و شاخص تثبیت (Fst) پایین در بین گونه ها و نیز تایید کننده تمایز ژنتیکی بالا در بین گونه ها بود.