عوامل فردی موثر بر امنیت تغذیه خانوارهای مناطق شهری ایران

هدف نظام تغذیه ای این است که هر فرد غذای سالم، کافی و متناسب با ترجیحات خود را به طور بادوام دریافت کند. برآورده نشدن این هدف مانعی جدی در راه تحقق اهداف سلامت در سطح فرد و جامعه است. این جا است که ارزیابی وضعیت غذایی خانوارها و شناسایی عوامل موثر بر امنیت غذا و تغذیه آن ها اهمیت پیدا می کند. در مطالعه حاضر، این کار در مورد خانوارهای شهری ایران با تاکید بر شناسایی عوامل فردی موثر بر امنیت تغذیه آن ها انجام شده است. به طور ویژه می خواهیم بدانیم که متغیرهای بعد خانوار، تاهل سرپرست خانوار و سطح تحصیلات او چه نقشی در امنیت تغذیه ای خانوار دارد. بدین منظور اطلاعات مربوط به 18809 خانوار در سال 1395 بررسی شد و از مدل لاجیت برای شناسایی عوامل فردی موثر بر امنیت تغذیه خانوارها بهره برده شد. نتایج نشان می دهد که 82 درصد خانوارها در بیش از 7 گروه (ناامنی تغذیه ای متوسط) و 45 درصد خانوارها در بیش از 10 گروه (ناامنی تغذیه ای شدید) از 14 گروه غذایی، دچار کم مصرفی هستند. متغیرهای درآمد سرانه سالانه خانوار، نسبت بار تکفل در خانوار و بعد خانوار به عنوان موثرترین عوامل موثر بر امنیت تغذیه خانوار شناسایی شده اند. وضعیت تاهل سرپرست خانوار و مالکیت منزل شخصی در مرتبه های بعدی اثرگذاری قرار دارند. اثر سن و تحصیلات بر امنیت تغذیه ای نیز تایید می شود. اگرچه هزینه سرانه سالانه غذا در خانوارهای با سرپرست متاهل کم تر است اما در وضعیت امن تری قرار دارند. به نظر می رسد تاهل بر کیفیت و الگوی غذایی سفره خانوار اثر مثبت دارد. پژوهش های اندکی اثر افزایش تحصیلات بر امنیت تغذیه را مخرب نشان می دهند. این پژوهش یکی از آن ها است.