ظرفیت های قانون اساسی ایران در افزایش مشارکت شهروندان درپرتو راهبردهای حکمرانی خوب

اصل مشارکت از پذیرش این موضوع حاصل می شود که مردم محور توسعه می باشند. مردم نه تنها ذینفع توسعه در ابعاد گوناگون سیاسی، مدنی، اقتصادی و... هستند بلکه ابزار و واسطه توسعه نیز می باشند. مشارکت یعنی این که صدای شهروندان در مراکز تصمیم گیری شنیده شود. مقاله پیش رو با استفاده از روش توصیفی تحلیلی در پی امکان سنجی ظرفیت های مشارکت جویانه قانون اساسی ایران و دستورات و توصیه های نظریه حکمرانی خوب برای افزایش مشارکت شهروندان می باشد. در واقع قانون اساسی ایران و نظام حقوقی و سیاسی ایران با توجه به المان ها و عناصری چون «جامعه مدنی»،«انتخابات» که حلقه واسط فی ما بین قانون اساسی ایران و توصیه های حکمرانی خوب می باشد. به نظر قابل جمع و تطبیق با موقعیت مطلوب و ایده آل حکمرانی خوب می باشد. در واقع توسعه جامعه مدنی می تواند منجر به توسعه اجتماعی و سیاسی نظام ایران و کمک به روند دموکراسی می گردد و انتخابات در بدو امر معیار کمی مشارکت و سپس می تواند به معیار کیفی مد نظر حکمرانی خوب نزدیک شود. عبور انتخابات از توجه صرف به معیارهای صرفا کمی به معیارهای کیفی می تواند منجر به دولت منتخب با ویژگی پاسخگویی شود که خود تحصیل حاصل از عنصری دیگر از عناصر حکمرانی خوب می باشد.