اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی و خوش بینی با رویکرد شناختی- رفتاری برکاهش افسردگی و ارتقاء کیفیت زندگی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی و خوش بینی با رویکرد شناختی-رفتاری بر کیفیت زندگی و افسردگی نوجوانان بود. پژوهش حاضر نیمه تجربی با گروه آزمایش و گواه و طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری دانش آموزان مقطع متوسطه منطقه 3 شهر اصفهان بود.  دانش آموزانی که نمره بیشتری در مقیاس افسردگی و نمره کمتری در کیفیت زندگی به دست آورده بودند با توجه به ملاک های ورود نمونه ای به حجم 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. افراد گروه آزمایش، مداخله های 6 جلسه ای را به صورت گروهی دریافت و افراد گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفتند. هر دو گروه قبل و بعد از آزمایش، مقیاس کیفیت زندگی ویر و شربون و افسردگی بک را پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های مثبت اندیشی و خوش بینی با رویکرد شناختی-رفتاری میزان افسردگی را به طور معناداری کاهش داده است؛ همچنین آموزش مهارت های مثبت اندیشی و خوش بینی با رویکرد شناختی-رفتاری میزان کیفیت زندگی  را نیز به طور معناداری در نمره کل و همچنین در ابعاد سلامت عمومی، عملکرد جسمانی، محدودیت ایفای نقش به دلیل جسمانی، محدودیت ایفای نقش به دلیل عاطفی، درد بدنی، عملکرد اجتماعی، خستگی یا نشاط و سلامت روانی افزایش داده است. بر اساس یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که آموزش مثبت نگری شناختی-رفتاری و خوش بینی کیفیت زندگی را ارتقا و منجر به کاهش افسردگی در دانش آموزان می شود.