اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی هیجانی بر دشواری تنظیم هیجان در مادران کودکان کم توان ذهنی

هداف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی هیجانی بر دشواری تنظیم هیجان در مادران کودکان کم توان ذهنی بود.

طرح این پژوهش آزمایشی از نوع پیش‎آزمون- پس‎آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش کلیه مادران دارای کودک کم‎توان ذهنی کمتر از پانزده سال شهرستان اردبیل در بهار سال 1399 بود. برای نمونه‌گیری با مراجعه به اداره بهزیستی شهر اردبیل از بین مراکز توانبخشی و مدارس استثنایی به روش نمونه‌گیری خوشه‎ای چند مرحله، چهار مرکز و مدرسه انتخاب شد و تعداد 40 نفر از مادران کودکان مبتلا به اختلال کم‎توان ذهنی را به روش نمونه‎گیری تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. به‌منظور سنجش متغیر‎های پژوهش از مقیاس دشواری تنظیم هیجان گرتز و رومر (2004) استفاده شد. گروه آزمایش طی 10 جلسه، در معرض طرحواره‌درمانی هیجانی لیهی و همکاران (2015) به صورت گروهی قرار گرفتند و اعضای گروه گواه هیچ مداخله‎ای دریافت نکردند. تحلیل نتایج با استفاده از روش آماری واریانس اندازه مکرر صورت گرفت.

نتایج نشان داد اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر طرحواره‎های هیجانی بر دشواری تنظیم هیجان (115.75=F ؛ 0.001>P) معنی‌دار است و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار بود.

نتایج بدست آمده نشان داد گروه درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی هیجانی می‎تواند در کاهش دشواری تنظیم هیجان موثر واقع شود.