بررسی میزان آمادگی پرستاران نظامی و عوامل مرتبط بر آن در پاسخ به بلایای طبیعی

 آمادگی پرستاران مخصوصا پرستاران نظامی در پاسخ به بلایای طبیعی رابطه ی مستقیمی با کاهش تلفات در زمان بحران دارد. تعیین عوامل موثر بر آن برای برنامه ریزی درست از اولویت های اصلی مدیریت بحران می باشد.

 مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان آمادگی پرستاران نظامی و عوامل مرتبط بر آن در پاسخ به بلایای طبیعی در بیمارستان ها و مراکز درمانی آجا در جنوب غرب ایران در سال 1400 انجام شد.

در این مطالعه توصیفی تحلیلی، 305 نفر از کادر پرستاری وابسته به مراکز درمانی و بیمارستان های جنوب غرب ایران به روش تمام شماری وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوری داده ها از فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه آمادگی مقابله با بلایا استفاده شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS نسخه ی 19 و با استفاده از آزمون های آماری تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد.

میانگین سنی پرستاران 5/92±31/52 سال و سابقه کار آن ها 5/94±10/00 سال بود. اکثر پرستاران مرد (57/4 درصد) و دارای تحصیلات لیسانس (78/7 درصد) و سابقه شرکت در مانورهای مقابله با بلایا (61/3 درصد) بودند. میانگین دانش پرستاران 3/69±11/93، نگرش 11/54±67/18، عملکرد 59/5±15/45 و نمره کل آمادگی آنان 16/31±94/63 بود که در سطح متوسط می باشد. وضعیت تاهل (0/016=P)، تحصیلات (0/001>P)، وضعیت استخدامی (0/001>P)، جنسیت (0/001>P)، تمایل به شرکت در کلاس مقابله با بلایا (0/035=P) و سابقه خدمت در منطقه عملیاتی (0/001>P) مهم ترین متغیرهای موثر بر افزایش میزان آمادگی پرستاران بود.

میزان آمادگی پرستاران به عنوان اعضای اصلی تیم بحران برای کاهش تلفات و مدیریت مناسب بحران باید حفظ و ارتقا یابد. همچنین در برنامه ریزی ها برای اثربخشی بیشتر لازم است به عوامل تعیین کننده ی میزان آمادگی توجه شود.