الگوی کنترل راهبردی آمادوپشتیبانی در شرایط ثبات و بحران (مورد مطالعه: یک سازمان دفاعی)

امروزه، تغییرات سریع و متنوع محیطی بر تمام سازمان ها به ویژه سازمان های دفاعی چیره شده و بنابر این، مدیران در چنین محیط هایی، علاوه بر تلاش مداوم برای هدایت سازمان در خلال این تحولات، نیازمند مقایسه مداوم وضع موجود با وضع مطلوب با استفاده از ابزارهای مرسوم از جمله کنترل راهبردی هستند. مقاله حاضر، تحقیقی است که در خصوص طراحی و تبیین الگوی کنترل راهبردی آمادوپشتیبانی یک سازمان دفاعی در شرایط ثبات و بحران انجام شده است.این تحقیق از لحاظ گردآوری مبانی نظری و پیشینه ها، کتابخانه ای و از نظر گردآوری داده ها، میدانی است. با توجه به نوع تحقیق، از یک سو جهت گیری توسعه ای و از طرف دیگر دارای جهت گیری کاربردی است. ابزار گردآوری داده ها، مستندات، الگوهای کنترل راهبردی و مصاحبه های نیمه ساختارمند و عمیق است. این پژوهش از نظر افق زمانی، تک مقطعی بوده و جامعه و نمونه آماری آن را اساتید، مدیران و کارشناسان آمادی در سازمان دفاعی مورد مطالعه تشکیل می دهند. در این راستا، با مطالعات و مصاحبه های انجام شده و با مشارکت گروه کانونی، ابعاد، مولفه و شاخص های الگو احصاء و در قالب پرسشنامه و نظرات 48 نفر از متخصصان و با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی و آزمون های دیگر، روایی و پایایی عوامل و اولویت آنها بررسی شد. الگوی نهایی شامل چهار نوع کنترل راهبردی تدریجی ماموریت گرا، تدریجی فرآیندگرا، بنیادی انعطاف گرا، و بنیادی انسان گرا بوده که هر یک نیز دارای مولفه و شاخص هایی در وضعیت ثبات و بحران هستند.