مروری بر تظاهرات بالینی و رژیم های درمانی UTI در بیماران دیابتی

فراگیر شدن عفونت های دستگاه ادراری (UTIs) با تظاهرات بالینی آن در بیماران مبتلا به دیابت در حدود یک دهه گذشته افزایش یافته است، زیرا عوامل مستعد کننده بی شماری در بروز آن نقش دارند. اگرچه عامل ایجاد کننده عفونت ادراری اشریشیا کلی است، اما علت اتوپاتوژنز را می توان به گلیکوزوری در ناحیه پارانشیم کلیه ردیابی کرد. این امر پیلونفریت و عوارض کلیوی، از جمله سیتوپاتیک و متابولیسم تغییر یافته را تسریع کرده است. علاوه بر این، نقص ایمنی با IL-6، 8 کمیاب در ادرار، احتباس ادرار، و ادرار ناکارآمد، حساسیت را نسبت به پاتوژن های ادراری، به طور عمده E. coli افزایش می دهد. درمان UTI در بیماران مبتلا به دیابت بر اساس علایم و شدت، ناهنجاری های اورولوژیک، عملکرد کلیه، عفونت های مثانه و تغییرات متابولیک است. روند یا رژیم های درمانی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با باکتریوری بدون علامت بسیار کم یا ناچیز است. مدیریت کافی با رژیم های آنتی بیوتیکی در بیماران علامت دار پس از تشخیص بحرانی برای پیشگیری و درمان موثر بسیار مهم است.