اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر تعلل ورزی تصمیم گیری و خود کارآمدی تحصیلی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر مطالعه ی اثربخشی مداخله شناختی- رفتاری بر تعلل ورزی تصمیم گیری و خود کارآمدی تحصیلی دانش آموزان بود.  

روش پژوهش حاضر آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش  شامل، همه دانش‏ آموزان دختر دوره متوسطه شهرستان مراغه در سال تحصیلی 1398-1399 بود. در این پژوهش با استفاده از شیوه نمونه گیری خوشه ای30 دانش آموز در دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودکارآمدی تحصیلی و تعلل ورزی تصمیم گیری استفاده شد و پروتکل درمان شناختی- رفتاری بر روی دانش آموزان گروه آزمایش اجرا شد.  برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد.

بر اساس نتایج حاصل از آزمون کوواریانس، درمان شناختی- رفتاری در مرحله پس آزمون بر افزایش خودکارآمدی تحصیلی و کاهش تعلل ورزی تصمیم گیری اثر معنی داری داشت (05/0>P).

با توجه به یافته ی حاصل شده می توان گفت که استفاده مستقیم و غیرمستقیم از آموزش های شناختی- رفتاری می تواند در جهت افزایش خودکارآمدی تحصیلی و کاهش تعلل ورزی تصمیم گیری  کمک کننده باشد.