ارزیابی ظرفیت برد زیر ساخت های عملکردی-محیط زیستی استانی در ایران

زیرساخت های عملکردی به عنوان یک سیستم یکپارچه برای حمایت از توسعه پایدار عمل می کنند. بنابراین بکاربستن روش های مناسب برای ارزیابی ظرفیت های برد زیرساخت های عملکردی و همچنین تعادل بین آن ها ارزشمند است. 

در این تحقیق برای ارزیابی تعادل بین ظرفیت برد زیرساخت های عملکردی مختلف در استان های ایران از مدل FUICC Catastrophe Model (FCM) استفاده شده است. این مدل، روش های تجزیه و تحلیل میانگین واریانس (MVA) و روش مسیر بحرانی (CPM) را به کار می گیرد، همچنین در جهت انعکاس سطح پشتیبانی زیرساخت های عملکردی محیط زیستی مدل Load-Carrier(بار -حامل) مورد استفاده قرار گرفته است. سنجه های مورد مطالعه با مرور منابع علمی معتبر در زمینه زیرساخت های عملکردی از سال های 2015 تا 2020 و داده های مورد استفاده از آخرین آمار موجود از داده های تجربی جمع آوری شده از استان ایران استخراج شده است.

نتایج این بررسی نشان داد که استان گیلان در زیر ساخت های فضای سبز و استان تهران در زیر ساخت های عملکردی مرسوم و محیط زیستی بالاترین ظرفیت برد را دارد و همچنین استان تهران از نظر تعادل بین زیرساخت ها رتبه اول کشور را به خود اختصاص می دهد و در رابطه با آنالیز بار - حامل انعکاس سطح پشتیبانی زیرساخت های عملکردی محیط زیستی نشان می دهد که استان هایی از جمله تهران برخلاف ارزیابی خوبی که در سنجش ظرفیت برد نشان دادند، با توجه به حجم بار موجود، سطح پشتیبانی خوبی ارایه نمی دهند و برعکس استان هایی از جمله قم که ظرفیت برد ضعیفی در این زمینه نشان دادند در مورد برخی فاکتورها در آنالیز بار - حامل انعکاس سطح پشتیبانی زیرساخت های عملکردی محیط زیستی خوبی را ثبت کردند. 

در ظرفیت برد زیرساخت های عملکردی بین استان ها تفاوت وجود دارد و درمنطقه هایی با فاکتورهای ویژه ازجمله سنجه سیاسی، صنعتی، توریستی و... بالاترازسایر استان ها است و درجه تعادل بین ظرفیت برد زیرساخت های عملکردی به طور کلی در استان های ایران ضعیف و همچنین انعکاس سطح پشتیبانی زیرساخت های عملکردی محیط زیستی دارای نوسان های منفی است. به طور کلی در ارزیابی ظرفیت برد زیر ساخت های عملکردی کشور، نیاز به اقدام های مدیریتی احساس می شود.