تاثیر توانمندسازی بر خودکارآمدی و عملکرد شغلی دبیران تربیت بدنی

هدف این پژوهش بررسی تاثیر توانمندسازی بر خود کارآمدی و عملکرد شغلی دبیران تربیت بدنی بود. روش پژوهش کمی بود و جامعه آماری پژوهش را کلیه دبیران تربیت بدنی کشور به تعداد 27530 تشکیل دادند. با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان تعداد 380 نفر از دبیران تربیت بدنی به تفکیک 188 مرد و 192 زن به عنوان جامعه نمونه انتخاب شدند. روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای یک مرحله ای بود. برای گردآوری داده ها از سه پرسش نامه استفاده شد. این پرسش نامه ها عبارت بودند از پرسش نامه توانمندسازی دبیران تربیت بدنی اقتباس شده از دو پرسش نامه توانمندسازی کارکنان رکنی لموکی (2013) و پرسش نامه بهبود عملکرد شغلی کارکنان آوام له (2013)، پرسش نامه خود کارآمدی با اقتباس از پرسش نامه خود کارآمدی معلمان بندورا (2006) و پرسش نامه عملکرد شغلی معلمان برگرفته از پرسش نامه عملکرد شغلی معلمان امین، شاه، ایاز و آتا (2013). تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح توصیفی و استنباطی و با استفاده از نرم افزار SPSS21 و نرم افزار LISREL8انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که مقدار ضریب رگرسیونی استاندارد بین توانمندسازی و خودکار آمدی دبیران برابر 56/0 با ضریب معناداری 02/7 t= هست که نشانگر تاثیر معنا دار و مستقیم توانمندسازی بر روی خود کارآمدی دبیران تربیت بدنی کشور بود. همین طور نتایج نشان داد که مقدار ضریب رگرسیونی استاندارد بین توانمندسازی و عملکرد شغلی دبیران برابر 53/0 با ضریب معناداری 87/8 t= بود که این یافته نیز نشان داد، توانمندسازی بر روی عملکرد شغلی دبیران تربیت بدنی کشور تاثیر معنا دار و مستقیم داشته است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که اگر بر توانمندی های دبیران تربیت بدنی افزوده شود، این امر می تواند سبب بهبود خود کارآمدی و عملکرد شغلی دبیران تربیت بدنی شود.