تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر نوسانات پاسچر در ورزشکاران دارای بی ثباتی مزمن مچ پا

پیچ خوردگی مچ پا یکی از رایج ترین آسیب های ورزشی است که به دنبال آن فرد ورزشکار دچار بی ثباتی مزمن مچ پا (CAI) می شود. هدف از این مطالعه، بررسی اثرگذاری 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر نوسانات پاسچر در ورزشکاران دارای  CAI بود.

در این مطالعه نیمه تجربی، 30 ورزشکار دارای CAI با دامنه سنی 18 تا30 سال، به صورت هدفمند انتخاب و به صورت غیرتصادفی در سه گروه، تمرین در سطح ناپایدار، تمرین در سطح پایدار و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه تمرین در سطح ناپایدار و پایدار برنامه ی تمرینات ثبات مرکزی را به طور مشابه انجام دادند. برای ارزیابی نوسانات پاسچر از آزمون ایستادن تک پا و افت - فرود روی فوت اسکن استفاده شد. دامنه جابجایی مرکز فشار و سرعت جابجای مرکز فشار اندازه گیری شد. از تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی هولم - بونفرونی برای ارزیابی داده ها استفاده (05/0>P) شد.

 یافته های مطالعه نشان داد که، میانگین نمرات دامنه و سرعت جابجایی مرکز فشار، گروه تمرین در سطح ناپایدار نسبت به گروه های تمرین در سطح پایدار و کنترل در آزمون های ایستادن تک پا و فرود در پس آزمون تفاوت معناداری داشت (05/0>P). همچنین دامنه جابجایی مرکز فشار، گروه تمرین در سطح پایدار با گروه کنترل در آزمون ایستادن تک پا تفاوت معناداری نشان داد (05/0>P).

با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت، انجام تمرینات ثبات مرکزی بر روی ترامپولین تاثیر بیشتری در کاهش دامنه و سرعت جابجایی مرکز فشار ورزشکاران دارای CAI داشت. بنابراین انجام این تمرینات را به عنوان یک مداخله ی تمرینی در جهت کاهش نوسانات پاسچر در ورزشکاران زن دارای CAI توصیه می کنیم.