بررسی نقش مشارکت در ورزش های گروهی و انفرادی در کیفیت زندگی بیماران بهبودیافته از اعتیاد

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر ورزش های گروهی و انفرادی بر کیفیت زندگی بیماران بهبود یافته از اعتیاد بود. این پژوهش از لحاظ نتیجه کاربردی و از لحاظ روش شناسی، تجربی بود. جامعه آماری پژوهش تمامی معتادانی بودند که در تابستان سال 2019 به مراکز ترک اعتیاد استان تهران مراجعه نموده بودند. نمونه آماری شامل 90 نفر بودند که به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه محقق ساخته مشخصات فردی و پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی 26 سوالی (WHOQOL-BREF) بودند. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی صورت گرفت. در سطح آمار توصیفی با استفاده از مشخصه های آماری نظیر فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار به تجزیه و تحلیل داده ها پرداخته و در سطح آمار استنباطی از آزمون کومولوگروف-اسمیرونوف (K-S) جهت بررسی نرمال بودن داده ها، آزمون لوین جهت بررسی همسانی واریانس ها و آزمون F جهت بررسی همگنی شیب رگرسیونی و در نهایت از آنالیز تحلیل کوواریانس (ANCOVVA) جهت تحلیل فرضیه ها استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از نرم افزار Spss نسخه 22 استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده، فرضیه های پژوهش در سطح معناداری p <0/05 تایید شدند. این نتایج نشان داد ورزش های گروهی و انفرادی تاثیر مثبت و معنی داری بر کیفیت زندگی معتادان درحال بهبودی داشت و همچنین ورزش گروهی موجب افزایش کیفیت زندگی بیشتری نسبت به ورزش های انفرادی بود.