مقایسه تاثیر افزودن دکسمدتومدین و فنتانیل به بوپیواکایین بر تهوع و استفراغ بیماران تحت اعمال جراحی ارتوپدی اندام تحتانی با روش بی حسی اسپاینال: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سویه کور

تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی عارضه نسبتا شایعی است که با وجود پیشرفت در زمینه پیشگیری و درمان هنوز هم مشکل آورترین عارضه جانبی است که در اتاق ریکاوری و بعد از عمل مشاهده می شود. مطالعه حاضر با هدف تاثیر افزودن دکسمدتومدین و فنتانیل به بوپیواکایین بر تهوع و استفراغ بیماران تحت اعمال جراحی ارتوپدی اندام تحتانی با روش بی حسی اسپاینال می باشد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سویه کور بر روی 40 بیمار 18 تا 50 سال با کلاس بی هوشی 1 و 2 که کاندیدای عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی (فمور) بودند، صورت پذیرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 1: (5/12 میلی گرم بوپیواکایین (5/2 سی سی) و 10 میلی گرم فنتانیل) و گروه 2: (5/12 میکروگرم بوپیواکایین و 5 میکروگرم دکسمدتومیدین) تقسیم شدند. در زمان های ریکاوری، 6، 12 و 24 ساعت پس از عمل؛ تهوع و  استفراغ  بیماران مورد ارزیابی قرار گرفت.

نتایج آزمون کای اسکویر نشان داد که بین گروه های بوپیواکایین- دکسمدتومدین و بوپیواکایین- فنتانیل از لحاظ تهوع و استفراغ تنها در زمان 6 ساعت بعد از عمل، تفاوت معنی دار وجود داشت (034/0=P). در 6 ساعت بعد از عمل، فراوانی تهوع و استفراغ در بیماران گروه بوپیواکایین- فنتانیل (50%)، بالاتر از گروه بوپیواکایین- دکسمدتومدین (25%) بود.

اگر چه در اکثر دقایق مطالعه، بین دو گروه مورد بررسی تفاوت معناداری از لحاظ تهوع استفراغ مشاهده نشد، اما در 6 ساعت پس از عمل بین گروه های بوپیواکایین- دکسمدتومدین و بوپیواکایین- فنتانیل از لحاظ تهوع تفاوت معنی دار وجود داشت. به نظر می رسد داروی دکسمدتومیدین علاوه بر اثرات ضد دردی، باعث پیشگیری از تهوع و استفراغ بیماران پس از عمل جراحی هم می شود.