بررسی التیام زخم پوستی متعاقب اسپری سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از بافت چربی شکمی انسان در موش نر دیابتی

بیماری دیابت در سراسر جهان در حال افزایش است و یکی از عوارض بزرگ آن اختلال در ترمیم زخم است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از بافت چربی بر التیام زخم در موش های دیابتی می باشد.

طی این تحقیق تجربی بافت چربی شکمی از 10 مراجعه کننده جهت ابدومینوپلاستی تهیه گردید. سلول های مزانشیمی از بافت چربی جداسازی شده و توسط فلوسایتومتری تعیین ماهیت گردیدند. استرپتوزوتوسین جهت القای دیابت در  10 سر موش صحرایی نر مورد استفاده قرار گرفت. زخم هایی به قطر 8/0 سانتی متر از طریق برداشت کامل پوست توسط پانچ بیوپسی در ناحیه پشت موش های دیابتی ایجاد شد. حیوانات به دو گروه کنترل (دریافت کننده نرمال سالین) و تیمار با سلول های مزانشیمی تقسیم بندی گردیدند. پس از تیمار، التیام زخم به روش فتوگرافی در روزهای 7، 14 و 21 ارزیابی شد.

سلول های جدا شده از بافت چربی مارکرهای تخصصی سلول های بنیادی مزانشیمی را بیان کردند. مساحت زخم در گروه تیمار در روز هفتم نسبت به روز صفر (05/0<P) و روز 14 به روز 7 (01/0<P) دچار کاهش معناداری شد. در گروه کنترل مساحت زخم در روز 7 نسبت به روز صفر دچار کاهش معنادار شد (01/0<P)، اما در روز 14 نسبت به روز 7 دچار تغییر معناداری نشد. در روز 21 زخم در گروه های  کنترل و تیمار بسته شد.

اسپری سلول های بینادی مزانشیمی مشتق شده از بافت چربی شکمی انسان سبب التیام سریع تر زخم پوستی شده، بنابراین این روش می تواند در درمان زخم های پوستی ناشی از دیابت مورد نظر قرار گیرد.