ممنوعیت قانونی فعالیت تبلیغی بهائیان در ایران

چکیدهدر سال 1399 قانون الحاق دو ماده به کتاب پنجم قانون مجازات اسلامی (تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده)، تصویب شد. طبق ماده 500 مکرر، اگر «در قالب فرقه، گروه، جمعیت یا مانند آن و استفاده از شیوه‌های کنترل ذهن و القائات روانی»، «هرگونه فعالیت آموزشی و یا تبلیغی انحرافی مغایر و یا مخل به شرع مقدس اسلام» انجام شود، مجازات‌هایی برای آن درنظر گرفته می‌شود. «‌تامین مالی و یا هر نوع حمایت مادی دیگر از گروه‌های موضوع این ماده» و «ارتباط گروه‌های موضوع این ماده با خارج از کشور برای دریافت حمایت یا هدایت‌های تشکیلاتی موجب تشدید مجازات» ‌می‌شود.

این مقاله به تحلیل فعالیت تبلیغی و تشکیلاتی بهائیت در ایران، در پرتو این قانون پرداخته و جایگاه تبلیغ اقلیت‌های دینی رسمی و گروه‌هایی همچون بهائیت را از منظر قانون اساسی ایران و معاهدات حقوق ‌بین‌الملل بررسی کرده است. باتوجه‌به تعالیم و نصوص مصرحه در آثار دست‌اول و موردقبول بهائیان، نشان داده شده که محتوای تبلیغات برنامه‌ریزی شده بهائیان، که با قصد و نیت تغییر دین و بهائی کردن ایرانیان صورت می‌گیرد، مصداق بارز اقدامات ممنوعه و نهی‌شده در این قانون است. همچنین تشکیلات بهائی در کشور ایران نیز مصداق گروه دارای فعالیت مجرمانه در چارچوب این قانون است که با استفاده از حمایت و پشتوانه ارتباط با خارج از کشور، به‌منظور حمله به دین رسمی کشور، حمله به احکام و شریعت و تضعیف دین رسمی کشور و تلاش برای ضربه زدن به حکومت و اخلال در نظم عمومی کشور، فعالیت می‌کند.