سازوکارهای تحمل به تنش خشکی در علف های چمنی سردسیری

تنش خشکی یکی از مهم ترین تنش های غیرزنده است که رشد، تولید و بقای گیاهان را در بسیاری از مناطق جهان محدود کرده و به دلیل تغییرات اقلیمی شدت و گسترش آن در حال افزایش است. انواع گونه های گندمیان برای پایداری سامانه های کشاورزی، تامین علوفه برای دام ها و فضای سبز حایز اهمیت هستند. علف های چمنی از طریق واکنش های مورفولوژیک و فیزیولوژیک مانند تغییر در رشد ریشه، رنگیزه های فتوسنتزی، فعال سازی آنزیم های آنتی اکسیدانی و انباشته شدن ترکیبات اسمزی، به تنش خشکی سازگار شده و بعلاوه دارای ویژگی های اختصاصی دیگری مانند خواب تابستانه، برگشت پذیری پس از خشکی و دیرزیستی هستند که باعث سازگاری آن ها به تنش خشکی طولانی مدت می شود. خواب تابستانه یکی از سازوکارهای اجتناب از تنش خشکی در علف های چمنی سردسیری است که باعث کاهش عملکرد گیاه طی گرما و خشکی تابستان و افزایش برگشت پذیری و بقای آن ها پس از رفع خشکی طولانی مدت می شود. نتایج تحقیقات نشان داده است که اغلب صفات گیاهی در علف های چمنی دارای وراثت پذیری خصوصی بالا و همبستگی مثبت با تحمل به خشکی هستند، بنابراین می توان از آنها به عنوان شاخص برای شناسایی و انتخاب  ژنوتیپ های متحمل به خشکی استفاده کرد. استفاده از روش های مولکولی در کنار روش های به نژادی متداول در علف های چمنی، باعث افزایش دقت و سرعت برنامه های به نژادی در تولید ارقام متحمل به خشکی شده است. این روش ها کمک شایانی به ارزیابی تنوع ژنتیکی، تعیین والد پدری در جوامع دگرگشن، تعیین مکان های ژنی، توالی یابی ژنوم و شناسایی ژن های مرتبط با تحمل به خشکی در علف های چمنی کرده است.