تاثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین در بافت کبد و چربی احشایی و مقاومت به انسولین در موش های صحرایی نر مبتلا به سندروم متابولیک

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین بافت چربی احشایی و کبد و مقاومت به انسولین در موش های مبتلا به سندروم متابولیک است.

پس از القای موش ها به سندروم متابولیک، به منظور اجرای برنامه، موش ها (32=n) به طور تصادفی به چهار گروه (8=n) کنترل استاندارد یا سالم، کنترل سندروم متابولیک، شنای تداومی و شنای تناوبی شدید (مبتلا به سندروم متابولیک) تقسیم شدند. برنامه های شنای تداومی و تناوبی شدید به ترتیب با 65 درصد و تقریبا معادل 100 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه اجرا شد. اندازه گیری متغیرهای خونی و بافتی (چربی احشایی و کبد) با روش الایزا و تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام گرفت.

شنای تداومی و تناوبی شدید سبب کاهش معنادار سطح سرمی گلوکز (001/0=P) شد، ولی تغییر معناداری در مقاومت به انسولین (77/0=P) و کمرین بافت کبد (228/0=P) ایجاد نشد. تنها شنای تناوبی شدید سبب کاهش معنادار کمرین بافت چربی احشایی (0001/0=P) و وزن موش ها (029/0=P) شد.

با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تمرینات شنای تداومی و تناوبی شدید می تواند به عنوان رویکردی پیشگیرانه در بهبود مقاومت به انسولین و سندروم متابولیک مورد توجه قرار گیرد، اما اجرای آن به صورت تناوبی شدید، اثربخش تر خواهد بود. نتیجه گیری قطعی به پژوهش های بیشتری نیاز دارد.