مروری بر کارایی ماهی گورخری (Danio rerio) به عنوان یک ارگانیسم مدل در تحقیقات نانوتوکسیکولوژی و بررسی وجه تمایز آن با سایر مدل های جانوری

امروزه نانوفناوری به عنوان یکی از علوم پیشرو در سطح جهان شناخته می شود. این تکنولوژی با هدف تولید محصولات ارزشمند به دستکاری اتم ها و مولکول ها می پردازد. با افزایش جمعیت بشر، کاربرد گسترده نانومواد در بخش های مختلف صنعتی موجب شده است که امکان انتشار این مواد به اکوسیستم های آبزی و محیط زیست افزایش یابد. از این رو، بررسی سمیت این مواد به عنوان یکی از ضرورت های تحقیقاتی در علم سم شناسی به شمار می رود. حفظ سلامت انسان همواره به عنوان یکی از معیارهای اساسی در تحقیقات پزشکی و سم شناختی مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به این مسیله، به منظور بررسی اثرات مستقیم مواد آلاینده بر بدن انسان از ارگانیسم های مشابه انسان به عنوان مدل آزمایشگاهی استفاده می شود. در سال های اخیر، پژوهش های متعددی پیرامون استفاده از ماهی گورخری (Danio rerio) برای ارزیابی سمیت نانوذرات صورت گرفته است. مطالعه حاضر با هدف بررسی کارایی این مدل جانوری در مطالعات نانوتوکسیکولوژیک انجام گرفت. در این تحقیق، مزایای ماهی گورخری در مقایسه با سایر مدل های جانوری از قبیل موش آزمایشگاهی (Mus musculus)، مگس میوه (Drosophila melanogaster) و کرم الگانس (Caenorhabditis elegans) مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس مرور منابع به دست آمده، ماهی گورخری (D. rerio) به دلیل برخورداری از خصوصیات زیست شناختی ویژه مانند تولید نسل پربار، زمان کوتاه تولیدمثل، پرورش آسان در شرایط آزمایشگاهی و نیز سطح بالای همولوژی ژن به منظور درمان بیماری های انسانی، گزینه ایده آلی برای بررسی و ارزیابی سمیت نانومواد تشخیص داده شد.