مدلی آینده نگر برای شبکه سازی علمی ملی و بین المللی دانشکده های داروسازی کشور

جهان شمول بودن ماهیت علم، پیچیدگی و در هم تنیدگی روزافزون حاکم بر توسعه فناوری و نوآوری در علوم و فنون متفاوت باعث گسترش دامنه همکاری های بین رشته ای، بین تخصصی، بین دانشگاهی و بین المللی شده است. شبکه سازی علوم دارویی در عرصه های ملی و بین المللی مستلزم نقش آفرینی در شبکه های علمی و فناورانه ملی و بین المللی است. این امر نیازمند چارچوبی برای بین المللی سازی دانش و تخصص داروسازی در کشور است. هدف اصلی این مقاله، پاسخ به این پرسش می باشد؛ «به منظور گسترش شبکه سازی های ملی و بین المللی داروسازی کدام الگو راهگشا است؟»

از روش مطالعات اسنادی به منظور بررسی اسناد مرتبط با توسعه علوم دارویی در ایران، روش تحلیل روند به منظور بررسی وضعیت روندهای آموزشی و پژوهشی توسعه علوم دارویی در ایران و نیز روش مصاحبه با خبرگان برای راستی آزمایی و اعتباربخشی به نتایج استفاده شده است.

مجموعه ای از شاخص های عملیاتی دانشکده های داروسازی با توجه به تاثیر آنها بر ظرفیت و کارکرد هر دانشکده در فضای شبکه سازی پژوهشی در سه دسته آموزشی،پژوهشی و جایگاه در نظام رتبه بندی ملی و بین المللی احصا شد و براساس آن تیپ بندی دانشکده های داروسازی انجام گرفت. به تناسب تیپ مشخص شده برای دانشکده ها ماموریت هایی پیشنهاد شده است.

شبکه سازی علمی در حوزه علوم دارویی مستلزم آمایش سرزمین و احصای ظرفیت ها و توانمندی های هر دانشگاه است. براین اساس، ضمن احصای روندهای مرتبط با توسعه علوم دارویی از طریق گفتگو با خبرگان و ذی نفعان هر یک از دانشگاه های مطرح در علوم دارویی کشور، جایگاه دانشگاه در نظام آمایش سرزمینی علوم دارویی صورت بندی و برپایه آن توانایی های نقش آفرینی این دانشگاه ها در شبکه های ملی و بین المللی در قالب سه تیپ دانشگاه مشخص شدند.