بررسی رابطه بین مدیریت دانش و تاب آوری سازمانی (مورد مطالعه یک سازمان تحقیقاتی)

توانایی و قابلیت سازمان ها در مدیریت بحران ها و چالش ها، تاثیر قابل توجهی بر تاب آوری جامعه دارد. سازمان ها در زمان های بحران خدمات ضروری ارایه می کنند و نقش بسیار مهمی در سرعت بازگشت جامعه به شرایط عادی ایفا می کنند. از این رو تاب آوری سازمانی به معنای ظرفیت سازمان در پیش بینی بحران، واکنش مناسب به شرایط بحرانی، کاهش اثرات و مقاومت در برابر آسیب های آن و نهایتا بازیابی از شرایط بحرانی، تبدیل به یک موضوع مهم در تحقیقات سازمانی شده است. در سازمان های تحقیقاتی، نوآوری های ویرانگر سازمان های رقیب، چالش بزرگ و بحرانی است که مواجه شدن با آن نیازمند تاب آوری سازمانی است. این تحقیق به بررسی رابطه بین ابعاد مدیریت دانش و تاب آوری در یک سازمان تحقیقاتی پرداخته ایم. جامعه آماری تحقیق،تعداد 60 نفر پژوهشگران سازمان تحقیقاتی می باشد ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه توزیع شده بین اعضا جامعه آماری می باشد و پرسشنامه های تکمیل شده مبنای تحلیل این پژوهش قرار گرفته است. روایی و پایایی پرسشنامه مذکور به ترتیب با استفاده از نظر خبرگان و محاسبه آلفای کرونباخ مورد بررسی قرار گرفته است. بعلاوه برای تحلیل داده ها و آزمون فرضیه های پژوهش از از نرم افزارspss استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که که بین نوآوری در مدیریت دانش و انتقال دانش با تاب آوری سازمانی رابطه معناداری وجود ندارد اما بین ابعاد حفظ دانش، کاربرد دانش، کسب دانش، مستند سازی نتایج مدیریت دانش و خلق دانش با تاب آوری سازمانی رابطه معناداری وجود دارد بنابراین سازمان باید فرایند های انتقال دانش و نوآوری در مدیریت دانش را مورد بازنگری قرار داده تا درجهت تاب آور سازی سازمان حرکت نمایند.