تاثیر محدودیت های زمانی بر چشم ساکن و عملکرد در بازیکنان بسکتبال

در ورزش های رقابتی مثل کریکت، فوتبال، بسکتبال و تنیس بازیکنان باید یک توپ در حال حرکت سریع را بگیرند، برگردانند و یا حتی در طول مسیر، حرکت آن را قطع کنند. برای انجام موفقیت آمیز این عمل، بازیکنان باید در نهایت سرعت و دقت، مکان و زمان صحیح توپ را پیش بینی کنند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر محدودیت های زمانی بر چشم ساکن و عملکرد بسکتبالیست های ماهر و مبتدی بود. شرکت کنندگان 24 بسکتبالیست دختر ماهر و مبتدی با دامنه سنی 19 تا 26 سال بودند که در دو گروه ماهر (12نفر) و میتدی (12نفر) قرار گرفتند. برای این پژوهش، تکلیف مورد نظر تحت شرایط محدودیت زمانی 0%، 25% و 50% اجرا شد. تکلیف شامل 10 شوت یک دست بسکتبال در هر یک از شرایط محدودیت زمانی بود. برای ثبت اطلاعات چشم ساکن از دستگاه ردیابی حرکات چشم و دوربین فیلمبرداری برای ثبت اطلاعات حرکتی فرد استفاده شد. پرتاب های موفق و ناموفق در برگه ثبت امتیازات ثبت شد، و در نهایت برای تحلیل نتایج از تحلیل واریانس دو راهه (دو گروه در سه نوع آزمون) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین مدت چشم ساکن و عملکرد در افراد ماهر و مبتدی با و بدون محدودیت زمانی تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین مدت چشم ساکن و عملکرد با افزایش محدودیت زمانی کاهش یافت. بر اساس نتایج این پژوهش چشم ساکن می تواند یکی از عوامل متمایز کننده در افراد با سطوح مهارتی متفاوت باشد که توجه به آن می تواند برای افزایش خبرگی در ورزش کمک کند.