استفاده از تکنیک های هیستوشیمی و ایمونوهیستوشیمی جهت تشخیص بافت ریه در سوسیس حرارت دیده

استفاده از بافت های غیرمجاز در سوسیس تقلب رایج در برخی از نقاط جهان است.

این مطالعه به منظور مقایسه دقت تکنیک های هیستوشیمی و ایمونوهیستوشیمی برای تشخیص بافت ریه در نمونه های سوسیس حرارت دیده انجام شد.

نمونه هایی با سطوح مختلف بافت ریه گوسفند (1، 5/2 و 5%) و یک گروه شاهد تهیه شده و به روش هیستوشیمی با استفاده از H&E، ماسون تریکروم و پریودیک اسید شیف و به روش ایمونوهیستوشیمی با استفاده از دو آنتی بادی مختلف تجاری TTF1 و پان سیتوکراتین رنگ آمیزی شدند.

بیشترین نتایج مثبت تشخیص بافت ریه در نمونه های سوسیس رنگ آمیزی شده با روش رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی ضد TTF1 به دست آمد. هر دو تکنیک های ایمونوهیستوشیمی ضد TTF1 و ضد پان سیتوکراتین تمام نمونه های سوسیس آلوده تحت آزمایش با 50 گرم بر کیلوگرم بافت ریه را شناسایی کردند. روش رنگ آمیزی ضد TTF1 دارای بالاترین نسبت شانس (4/7) و پس از آن روش ضد پان سیتوکراتین (0/6) بود. از سوی دیگر کمترین نسبت های شانس مربوط به روش پریودیک اسید شیف (21/0) و پس از آن روش رنگ آمیزی ماسون تریکروم (7/1) بودند. همچنین روش ضد TTF1 دارای بیشترین فاصله اطمینان (0/31-8/1) در سطح 95% بود در حالیکه روش پریودیک اسید شیف کمترین فاصله اطمینان (1/2-02/0) را داشت. به طور کلی نسبت شانس تشخیص بافت ریه از طریق روش های ایمونوهیستوشیمی بیشتر از روش رنگ آمیزی هیستوشیمی بود.

این اولین گزارش از مقایسه تکنیک های رنگ آمیزی هیستوشیمی و ایمونوهیستوشیمی برای تشخیص بافت های ریه در سوسیس حرارت دیده می باشد. رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی ضد TTF1 مفیدترین روش برای تشخیص بافت ریه غیرمجاز در سوسیس های حرارت دیده شناخته شد.