برهم‎کنش و روابط معنایی رمزگان‎ه ای مشروعیت ‎بخش در عناصر بصری سکه ‎های ایلخانی با اتکا بر رویکردهای نشانه ‎شناسی

کاربست رویکردهای نشانه‎ شناسی در مطالعه مضامین سکه ها با توجه به ویژگی نوشتاری تصویری عناصر بصری سکه، معانی مستترتر و ضمنی آن‎ها را نسبت به سایر متون هنری بهتر می‎تواند آشکار نماید. این پژوهش با اتکا بر رویکردهای نشانه‎ شناسی (به ‎ویژه مفاهیم پساساختارگرایی آن)، مضامین موجود در عناصر بصری سکه های ایلخانی را مطمح نظر قرار داده و در این راه از نظریه مشروعیت قدرت «دیوید بیتهام» نیز بهره جسته است. سوال اصلی پژوهش این است که برهم‎کنش و روابط معنایی رمزگان‎ه ای سکه های ایلخانی به چه صورت بوده و نظام‎های نشانه‎ای در آن‎ها چگونه متجلی شده است؟ بر همین اساس داده ها به ‎صورت کتابخانه ‎ای آرشیوی جمع ‎آوری و سپس مفاهیم موجود در آن‎ها به روش تحلیلی تاریخی موردمطالعه قرار گرفتند. طبق یافته ها کاربرد این روش پارادایم‎های گسترده‎تری را در مطالعه سکه درگیر می‎نماید و منجر به درک معناهای ضمنی در مضامین سکه ها می‎شود. بر این اساس معانی عناصر سکه های دوره هلاکوخان تا اواسط حکومت آباقاخان نشانگر تلاش خوانین برای کسب سطح اول مشروعیت و مفاهیم سکه های اواخر آباقاخان تا گیخاتو نشان از عدم موفقیت خوانین ایلخانی در پیشبرد اهداف توجیهی خود و چالش فقدان اعتقادات مشترک (سطح دوم مشروعیت)، با ضرب سکه هایی با مضامین مسیحی، یهودی (ستاره داوود) و حتی شیعی دارد. در دوران پس از غازان خان تا انقراض حکومت، هم‎نشینی رمزگان‎های اسلامی، اویغوری و ایرانی در مضامین سکه ها هم زمان با سطح سوم مشروعیت در بطن جامعه ایلخانی اتفاق می‎افتد. در این دوره مظاهر ارکان اصلی قدرت (اعم از سیاسی، مذهبی و اقتصادی) به ‎گونه ‎ای متناسب در مضامین سکه ها همنشین شده و بازتابی از شبکه قدرت هستند. در این دوره معانی سکه ها از طریق بسط روابط بینامتنی با سایر حوزه ها به نوعی نشانگی تبدیل‎ شده ‎اند.