آنالیز هیستومورفومتری آبشش تیلاپیای نیل (Oreochromis niloticus) در معرض غلظت های مختلف آمونیاک

توسعه ی سریع آبزی پروری منجر به روش های مدرنی مانند آبزی پروری فشرده یا سیستم های گردش آب برای تولید فاضلاب کشاورزی با غلظت بالایی از آلاینده های نیتروژن شد.  اما این آلاینده ها و پساب های شهری، صنعتی و کشاورزی برای آبزیان مضر بوده و باعث افزایش آسیب در آبشش ها و اتلاف انرژی می شود.  مطالعه ی حاضر با هدف بررسی هیستومورفومتری آبشش های ماهی تیلاپیا نیل در معرض غلظت های مختلف آمونیاک انجام شد.  ماهیان جوان پس از تهیه و برای سازگاری در آکواریوم های صد لیتری نگهداری شدند.  پس از انجام این مراحل، آزمایش بر اساس افزایش حساسیت ماهی تیلاپیا نیل به آمونیاک انجام شد.  سپس تست سمیت حاد طبق دستورالعمل استاندارد به مدت 96 ساعت انجام گرفت.  برای مطالعات سمیت زیر کشنده، 120 ماهی تیلاپیا نیل به چهار گروه، شامل سه گروه بر اساس درصدهای مختلف (10، 20، و 30 درصد LC50 96h) و یک گروه کنترل دسته بندی شدند.  گروه ها به مدت 14 روز در شرایط فیزیکوشیمیایی پایدار در معرض آمونیاک قرار گرفتند.  در نهایت، تجزیه و تحلیل بافت شناسی بر روی آبشش ماهی انجام شد.  سپس روش استاندارد مقاطع پارافینی و برش های بافتی به ضخامت 6-4 میکرون برش داده شد و با روش های (H&E) رنگ آمیزی شد.  داده های به دست آمده نشان می دهد که غلظت های بالای آمونیاک باعث آسیب های مختلف بافت آبشش مانند پرخونی، تورم رشته، افزایش تعداد سلول های کلرید، نکروز و مرگ سلولی، هیپرپلازی، هیپرتروفی و ​​تغییرات رفتاری مانند کاهش اشتها و تحرک می شود.  داده های به دست آمده نشان داد که افزایش سطح آمونیاک می تواند آسیب های جبران ناپذیری به ساختارهای آبشش و سایر بافت های مربوط به آن وارد کند.  بنابراین، زیستگاه این آبزیان باید به طور مداوم از نظر سطح آمونیاک کنترل شود.