تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی، بر میزان GLUT4 میوکارد و آنزیم های کبدی در موش های دیابتی نوع دو

 دیابت نوع دو طی سال ها علاوه بر این که عوارض جبران ناپذیری در قسمت های مختلف بدن می گذارد موجب اختلال در عملکرد کبد می شود و خطر افزایش نارسایی قلب را افزایش می دهد ولی به دلیل عدم بروز علایم ظاهری، کمتر مورد توجه قرار گرفته است، بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی، بر شاخص های دیابتی و میزان GLUT4 قلبی و آنزیم های کبدی موش های صحرایی دیابتی نوع دو بود.

بدین منظور تعداد 24 سر موش صحرایی ویستار (وزن اولیه 20±220 گرم) به سه گروه هشت تایی تقسیم شدند: گروه اول: کنترل سالم، گروه دوم: دیابتی، گروه سوم: تمرین استقامتی دیابتی. جهت القای دیابت نوع دو ابتدا دو هفته غذای پرچرب به موش های صحرایی داده شد سپس استرپتوزوتوسین (تهیه شده از شرکت سیگما آلدریچ) با دوز mg/kg37 در بافر سیترات M1/0 (PH5/4) بعد از شش ساعت ناشتایی به صورت درون صفاقی تزریق شد برای گروه کنترل سالم همان میزان، بافر تزریق شد، همچنین گروه های تمرین هوازی پنج جلسه در هفته و هشت هفته بر روی نوار گردان موتوردار دویدند. سپس شاخص های دیابتی، GLUT4 میوکارد (وسترن بلات) و آنزیم های کبدی (الایزا) موش های صحرایی اندازه گیری شد.

تمرین استقامتی موجب کاهش معنی دار گلوکز خون ناشتا، شاخص مقاومت به انسولین (هر دو 00/0=P) شد. همچنین موجب افزایش معنی دار انسولین (01/0=P) و شاخص حساسیت انسولینی (00/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. از طرفی میزان GLUT4 در گروه دیابتی تمرین افزایش معنی داری داشت (01/0=P). همچنین نتایج نشان داد در مقایسه با گروه کنترل دیابتی، ALT و AST در دیابتی ها با تمرین استقامتی افزایش معنی داری نداشتند (به ترتیب 30/0=P ، 0 5/0=P).

براساس نتایج به دست آمده به نظر می رسد که تمرین استقامتی ضمن افزایش معنی دار میزان GLUT4 قلب موجب کاهش معنی دار شاخص های دیابتی ازجمله گلوکز ناشتا، شاخص HOMA-IR و نیز آنزیم های کبدی می شود.