ارزیابی تغییرات عملکرد و صفات مرفوفیزیولوژیکی گندم (.Triticum aestivum L) در شرایط تغییر مقدار نیتروژن، بیوچار و میکوریزا

این پژوهش به منظور بررسی اثر مقادیر متفاوت نیتروژن، بیوچار و میکوریزا بر عملکرد و برخی صفات مرفوفیزیولوژیکی در گندم طی سال های زراعی 1395-96 و 1396-97 در شهرستان امیدیه واقع در جنوب غربی ایران انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید. فاکتورهای آزمایش شامل مقادیر مصرف نیتروژن خالص در چهار سطح از کود اوره (46 درصد نیتروژن) به ترتیب شامل عدم مصرف کود، 50، 100 و 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، قارچ میکوریزا در دو سطح شامل عدم استفاده و استفاده از گونه Glomus intradiaces و مقادیر بیوچار حاصل از زیست توده گیاهی و ضایعات کشاورزی به عنوان اصلاح کننده خاک در سه سطح عدم کاربرد و کاربرد چهار و هشت تن در هکتار بود. بره م کنش سه گانه مقادیر متفاوت نیتروژن با بیوچار و میکوریزا بر عملکرد زیستی، عملکرد دانه، طول ریشک، طول ساقه، شاخص کلروفیل و درصد کربوهیدرات در سطح احتمال یک درصد معنی دار گردید. در این تحقیق مصرف بیوچار به همراه کود نیتروژن در گیاهان تلقیح شده با قارچ میکوریزا اثرهای بهتری را بر کلیه صفات تحقیق نسبت به مصرف بیوچار، کود نیتروژن و میکوریزا به تنهایی داشت. بیش ترین عملکرد دانه (27 درصد)، کربوهیدرات (15 درصد)، شاخص کلروفیل (34 درصد) و طول ساقه (28 درصد) از کاربرد مقادیر 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار همراه با مقادیر چهار و هشت تن در هکتار مصرف بیوچار و مصرف میکوریزا به دست آمد. نتایج نشان داد که بیش ترین درصد پروتیین از کاربرد میکوریزا حاصل شد که نسبت به گیاهان شاهد پنج درصد افزایش معنی دار نشان دادند. به طورکلی براساس نتایج، کاربرد 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و چهار تن در هکتار بیوچار در گیاهان تلقیح شده با قارچ میکوریزا به عنوان بهترین تیمار آزمایشی انتخاب گردید.