ارزیابی تغییرات پوشش سطح زمین و تخریب اراضی با استفاده از تکنیک سنجش از دور در شمال استان اصفهان (مطالعه موردی: کاشان، آران و بیدگل)

بیابان زایی یک تهدید جدی اکولوژیکی، زیست محیطی و اجتماعی - اقتصادی برای جهان است و نیاز مبرمی به توسعه روشی منطقی و قابل تکرار برای ارزیابی آن در مقیاس های مختلف وجود دارد. ازاین رو، در این مقاله تغییرات پوشش و بیابان زایی منطقه کاشان، آران و بیدگل در شمال اصفهان با استفاده از داده های لندست TM5 و OLI8 بررسی شد. بر این اساس، در این پژوهش شاخص تفاوت نرمال شده گیاهی (NDVI)، شاخص اندازه دانه سطحی خاک TGSI)) و آلبدو سطح زمین به عنوان شاخص هایی برای نمایش شرایط سطح زمین از نظر پوشش گیاهی، الگوی چشم انداز و انعکاس انتخاب شدند. از رویکرد درخت تصمیم (DT) برای ارزیابی تغییر پوشش زمین و بیابان زایی منطقه مورد مطالعه در سال های 1995-2020 میلادی (1374- 1399 شمسی) استفاده شد. تغییرات زمانی نشان دهنده افزایش روند NDVI، TGSI و آلبدو طی این دوره بود. توزیع مکانی NDVI نشان داد که مقادیر بیشتر از 5/0 تنها در بخش کوچکی از غرب و جنوب غرب مشاهده شد، در حالی که مقادیر بالای TGSI و آلبدو سطح وسیعی از منطقه مورد مطالعه را به خود اختصاص دادند. همچنین بین سه شاخص ذکرشده همبستگی در سطح 95% وجود داشت (R=0.99). نتایج نشان داد که بیابان زایی در منطقه مورد مطالعه در حال افزایش است، به طوری که شدت بیابان زایی سال های 1995 تا 2020 در کلاس های بدون بیابان زایی کم، متوسط و شدید افزایشی بود. طبقه بیابان زایی زیاد 75/1420 کیلومتر مربع (54/13%) کاهش داشت، در حالی که بیابان زایی شدید تقریبا 8/1388 کیلومتر مربع (23/13%) افزایش یافت. بیشترین مقادیر NDVI در منطقه غیربیابانی و طبقه بیابان زایی کم تعیین شد، در حالی که بیشترین مقادیر TGSI و آلبدو در طبقات بیابان زایی زیاد و شدید بود.