مقایسه اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور،هیجان مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کارکردهای صمیمیت زوجین در آستانه طلاق در خانواده های نظامی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور، هیجان مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کارکردهای صمیمیت زوجین در آستانه طلاق در خانواده های نظامی انجام گرفت.

روش پژوهش نیمه تجربی بود و از طرح پیش آزمون-پس آزمون با پیگیری استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، تمامی زوجین مراجعه کننده به یکی از مراکز مشاوره تحت قرارداد نیروهای مسلح بودند. نمونه شامل 60 زوج (15 زوج گروه طرحواره٬محور، 15 زوج گروه هیجان مدار، 15 زوج گروه مبتنی بر تعهد و پذیرش و 15 زوج گروه کنترل) بودند که به روش نمونه گیری در دسترس با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. گروه طرحواره محور11 جلسه، گروه هیجان مدار 9 جلسه و گروه درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد 8 جلسه در جلسات درمان شرکت کردند. درحالی که گروه کنترل تحت هیچ مداخله٬ای قرار نگرفت. ابزار پژوهش، پرسشنامه صمیمیت زناشویی باگاروزی بود که زوج٬های هر سه گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، آن را تکمیل کردند. داده های پژوهش حاضر با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد.

نتایج نشان داد هر سه شیوه زوج درمانی بر ارتقای کارکردهای صمیمیت زوجین در آستانه طلاق به٬صورت معنی داری اثربخش می باشند و تفاوت معنی داری در مقایسه رویکردهای زوج درمانی مشاهده نشد همچنین بالاترین میزان اثربخشی به٬ترتیب متعلق به زوج درمانی هیجان مدار با ضریب اتای 969/0، زوج درمانی طرحواره محور با ضریب اتای 966/0 و نهایتا زوج درمانی مبتنی بر پذیرش وتعهد با ضریب اتای 939/0 می باشد.

از یافته های پژوهش حاضر می توان در راستای مداخلات بالینی و درمانی برای افزایش کارکردهای صمیمیت زناشویی استفاده کرد.