تاثیر درمان شناختی-هیجانی-معنوی بر بهزیستی روان شناختی زنان سوگوار

 داغدیدگی از مشکلاتی است که برای هر فردی مدت کوتاهی پس از مرگ عزیز رخ می‌دهد؛ اما گروهی از افراد مهارت‌ها و توانایی‌های لازم را برای حل مشکل سوگ ندارند. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمان شناختی-هیجانی-معنوی بر بهزیستی روان‌شناختی زنان سوگوار بود.

روش‌بررسی:

 روش پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح تحقیق پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دوماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان سوگواری تشکیل دادند که حداقل دوازده ماه از سوگشان گذشته بود و هنوز نشانگان سوگ را داشتند و به مرکز مشاوره شهر بابل در سال 1398 مراجعه کردند. از جامعه آماری تعداد سی نفر به‌روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه پانزده‌نفره (آزمایش و گواه) قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس بهزیستی روان‌شناختی (ریف، 1989) استفاده شد. صرفا برای گروه آزمایش، درمان شناختی-هیجانی-معنوی به‌صورت گروهی در ده جلسه نوددقیقه‌ای و هفته‌ای یک‌بار براساس بسته آموزشی رجایی (2010) انجام شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر، آزمون تعقیبی بونفرونی و آزمون تحلیل واریانس در نرم‌افزار SPSS نسخه 24 صورت گرفت. سطح معناداری برای آزمون‌ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

یافته‌ها:

 نتایج نشان داد، تحلیل واریانس متغیر بهزیستی روان‌شناختی برای اثر زمان (0٫001>p)، اثر گروه (0٫002=p) و اثر متقابل زمان و گروه (0٫001>p) معنادار بود. اندازه اثر مداخله برای بهزیستی روان‌شناختی 0٫28 به‌دست آمد. همچنین در نمرات متغیر بهزیستی روان‌شناختی بین مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون و بین مراحل پیش‌آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود داشت (0٫001>p)؛ اما تفاوت معناداری بین دو مرحله پس‌آزمون و پیگیری مشاهده نشد (0٫137=p) که نشان داد مداخله درمانی در طول زمان ماندگار بوده است.

نتیجه‌گیری:

 باتوجه به یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود که رویکرد شناختی-هیجانی-معنوی بر افزایش میزان بهزیستی روان‌شناختی زنان سوگوار اثربخش است.