بررسی اثربخشی مداخله روان شناسی مثبت نگر بر شادکامی و حس خوب در بیماران روانی مزمن

 روان‌شناسی مثبت‌نگر در پاسخ به نقص‌ها و توجه به نقاط قوت افراد می‌تواند به بیماران روانی در داشتن زندگی بهتر کمک کند؛ ازاین‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله روان‌شناسی مثبت‌نگر بر شادکامی و حس خوب در بیماران روانی مزمن بود.

روش‌بررسی: 

روش این پژوهش نیمه‌آزمایشی، از نوع پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری یک‌ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی بیماران روانی مزمن زن مرکز شبانه‌روزی مهرآنا شهر زاهدان در سال 1400-1399 تشکیل دادند. از میان آن‌ها سی نفر به‌روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. سپس به‌طور تصادفی در دو گروه پانزده‌نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزارهای استفاده‌شده شامل پرسش‌نامه شادکامی آکسفورد (هیل و آرگایل، 2002) و پرسش‌نامه حس خوب (تقی‌زاده و امیر ارده‌جانی، 1396) بود. مداخله روان‌شناسی مثبت‌نگر در هشت جلسه یک‌ونیم‌ساعته به‌مدت سه هفته صرفا برای گروه آزمایش برگزار شد. تحلیل داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS نسخه 21 و با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌ مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها 0٫05 بود.

یافته‌ها: 

نتایج نشان داد، اثر درون‌گروهی (زمان) در سه مرحله ارزیابی برای متغیرهای شادکامی (0٫022=p) و حس خوب (0٫010=p) معنادار بود. اثر تعامل زمان و گروه برای متغیرهای مذکور معنادار بود (0٫001>p). اثر گروه نیز برای متغیرهای شادکامی (0٫042=p) و حس خوب (0٫001>p) معنادار بود. همچنین در متغیرهای شادکامی و حس خوب، بین میانگین‌های نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون (0٫001>p) و پیش‌آزمون و پیگیری (0٫001>p) تفاوت معنادار وجود داشت. بین میانگین نمرات متغیرهای مذکور در پس‌آزمون و پیگیری نیز تفاوت معنادار مشاهده شد (0٫001>p) که حاکی از پایداری اثربخشی مداخله در مرحله پیگیری بود.

نتیجه‌گیری:

 براساس یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود که مداخله روان‌شناسی مثبت‌نگر می‌تواند بر افزایش شادکامی و حس خوب در بیماران روانی مزمن موثر باشد؛ بنابراین می‌توان از مداخله مثبت‌نگر به‌عنوان بخشی از برنامه‌های توانمندسازی بیماران روانی مزمن استفاده کرد.