مقایسه مشکلات بین فردی و سبک های دلبستگی در بزرگسالان با و بدون اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی

 اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی در بزرگسالان به‌عنوان اختلالی مزمن و ناتوان‌کننده شناخته شده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه مشکلات بین‌فردی و سبک‌های دلبستگی در بزرگسالان با و بدون اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی انجام شد.

روش‌بررسی:

 پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی‌مقایسه‌ای بود. جامعه آماری پژوهش را مراجعه‌کنندگان به مراکز مشاوره و روان‌درمانی شهر تبریز در نیمه دوم سال 1398 تشکیل دادند. یک گروه پنجاه‌نفری از بزرگسالان مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره و روان‌درمانی شهر تبریز در نیمه دوم سال 1398 که با تشخیص روان‌پزشک، مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی بودند، به‌روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. گروه مقایسه شامل پنجاه نفر از افراد بدون اختلال بود که با گروه اول همتاسازی شدند. سنجش هر دو گروه با استفاده از مقیاس دلبستگی بزرگسال (هازن و شور، 1987) و مقیاس مشکلات بین‌فردی (هرویتز و همکاران، 1988) صورت گرفت. تجزیه‌وتحلیل داده‏های پژوهش ازطریق تحلیل واریانس چندمتغیری در سطح معناداری 0٫05 با نرم‌افزار SPSS نسخه 23 انجام شد.

یافته‌ها: 

نتایج نشان داد، بین دو گروه در خرده‌مقیاس‌های مشکلات مربوط به مهارگری (0٫037=p)، قاطعیت (0٫001>p)، مسیولیت‌پذیری (0٫013=p) و صمیمیت (0٫036=p) تفاوت معناداری وجود داشت؛ اما در مشکلات مربوط به اطاعت‌پذیری (0٫393=p) و مردم‌آمیزی (0٫164=p) بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. همچنین بین دو گروه در سبک‌های دلبستگی ایمن (0٫027=p) و اجتنابی (0٫011=p) تفاوت معناداری وجود داشت؛ اما در سبک دلبستگی دوسوگرا بین دو گروه تفاوت معناداری دیده نشد (0٫664=p).

نتیجه‌گیری:

 براساس یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود که بزرگسالان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون‌کنشی درمقایسه با بزرگسالان بدون اختلال در روابط بین‌فردی دچار مشکلات بیشتری هستند و سبک دلبستگی در این افراد از نوع سبک دلبستگی اجتنابی است؛‌ همچنین در قیاس با افراد بدون اختلال دلبستگی ایمن کمتری دارند.