اثربخشی طرحواره درمانی بر سبک های حل مسئله و راهبردهای تنظیم هیجان بیماران قلبی

سبک‌های حل مسیله ناکارآمد و ناتوانی در استفاده از راهبردهای تنظیم هیجان می‌تواند بر سلامت روان و کیفیت زندگی بیماران قلبی‌عروقی تاثیرگذار باشد؛ ازاین‌رو هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی طرحواره‌درمانی بر سبک‌های حل مسیله و راهبردهای تنظیم هیجان بیماران قلبی شهر تهران بود.

روش پژوهش از نوع شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی بیماران قلبی مراجعه‌کننده به مرکز پزشکی هسته‌ای در سال 1396 در شهر تهران تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس، سی نفر از بیماران قلبی واجد شرایط داوطلب انتخاب شدند. سپس، به‌صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند (هر گروه پانزده نفر). به‌منظور گردآوری داده‌ها از پرسشنامه حل مسیله (کسیدی و لانگ، 1996) و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی و کرایج، 2006) و آموزش طرحواره‌درمانی استفاده شد. گروه‌ آزمایش، آموزش طرحواره‌درمانی را در ده جلسه نوددقیقه‌ای دریافت کرد؛ اما برای گروه گواه هیچ مداخله‌ای ارایه نشد. برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل کوواریانس و آزمون تی مستقل ازطریق نرم‌افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد. سطح معناداری تمامی آزمون‌ها 0٫05 در نظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، پس از کنترل اثر نمرات پیش‌آزمون، در گروه آزمایش، طرحواره‌درمانی بر مولفه‌های سبک‌های حل مسیله شامل مهارگری حل مسیله (0٫014=p)، اعتمادبه‌نفس در حل مسیله (0٫015=p)، سبک گرایش (0٫001>p)، درماندگی در حل مسیله (0٫004=p) و سبک حل مسیله خلاقانه (0٫004=p) تاثیر معنادار داشت؛ اما در مولفه سبک اجتناب موثر نبود (0٫094=p)؛ همچنین در گروه آزمایش، طرحواره‌درمانی بر هیچ‌یک از راهبردهای تنظیم شناختی هیجان یعنی راهبرد‌های سازش‌یافته (0٫341=p) و راهبرد‌های سازش‌نایافته (0٫867=p) تاثیر معنادار نداشت.

براساس نتایج این پژوهش، طرحواره‌درمانی مداخله موثری بر بهبود سبک‌های حل مسیله شامل مهارگری حل مسیله، اعتمادبه‌نفس در حل مسیله، سبک گرایش، درماندگی در حل مسیله و سبک حل مسیله خلاقانه در بیماران قلبی است.