برنامه ریزی برای رقابت پذیری شهری در مقیاس منطقه(مورد مطالعه: استان مازندران)

رقابت پذیری منطقه ای، یکی از رویکردهای نوین توسعه منطقه ای محسوب می شود و به حالتی از توسعه اشاره دارد که موجبات افزایش بهره وری اقتصادی را به همراه بهبمود کیفیت زندگی در سطح منطقه فراهم می کند. یکی از رویکردهای نوین که در تدوین برنامه های رقابت پذیری منطقه ای وجود دارد نظریه مراکز مکمل است و به حالتی اشاره دارد که در آن دو یا چند شهر به صورت دسته جمعی برای حرکت به سوی توسعه، مورد برنامه ریزی قرارگرفته اند. ازاین رو پژوهش حاضر باهدف اصلی تدوین چارچوبی برای ایجاد یک شبکه شهری رقابت پذیر شهری در مقیاس منطقه در پی یافتن شاخص های موثر بر رقابت پذیری شهری در استان مازندران بوده و در تلاش است تا با بهره مندی از شاخص های بدست آمده، به چارچوبی کلی برای ایجاد شبکه شهری رقابت پذیر در سطح استان به عنوان پاسخ به سوال های اصلی پژوهش دست یابد. تحقیق حاضر از نوع کمی است و از حیث روش در گروه تحقیقات کاربردی طبقه بندی می شود. برای بررسی تاثیر عوامل موثر بر رقابت پذیری شهری در مقیاس منطقه، از تحلیل AHP و برای بررسی مزیت رقابتی هر یک از شهرستان ها از مدل تغییر سهم استفاده می شود. سرانجام با در نظر گرفتن مزیت رقابتی هر یک از شهرستان های 22 گانه استان و با استفاده از روش تحلیلی سواتمشخص می شود که 5 شهرستان نقش کشاورزی، 8 شهرستان نقش خدماتی و 9 شهرستان نقش صنعتی را به عنوان نقش اصلی توسعه خود، در راستای رسیدن به شبکه مکمل در مقیاس منطقه دارند.