تاثیر اقلیم بر میزان کاهش انتشار گازهای گلخانه‏ ای و مصرف انرژی در بخش گرمایش ساختمان‏های آموزشی دانشگاه ‏ها در صورت برنامه ‏ریزی آموزشی بهینه

این مقاله به تاثیر برنامه‏ریزی بهینه درسی دانشگاهی بر میزان کاهش مصرف انرژی در بخش گرمایش در اقلیم‏های مختلف می‏پردازد. با اصلاح زمان برگزاری هر درس طی هفته مقید به تمام قیود آموزشی، امکان حضور اساتید، تعداد کلاس‏ها و قوانین اختصاصی هر دانشگاه می‏توان تا حدی کاهش مصرف انرژی در ساختمان‏های کلاسی را تجربه کرد. از آنجا که عموما دانشگاه‏ها در شهرها قرار گرفته‏اند، همچنین درصد قابل توجهی از ساختمان‏های کشور ایران به خصوص ساختمان‏های آموزشی دانشگاه‏ ها با استفاده از گاز طبیعی گرم می‏شوند. از این رو، این کاهش مصرف انرژی، همراه با کاهش انتشار گازهای گلخانه‏ای در سطح شهرها است. برنامه‏ ریزی بهینه آموزشی می‏تواند کاهش تقاضا را به ارمغان آورد. راهکار مرسوم اصلاح برنامه‏ ریزی آموزشی برای کاهش مصرف انرژی، تغییر زمان شروع و پایان هر ترم با حفظ زمان ارایه دروس در ساعت های مشخص پیشین یا تغییر دمای اتاق است. در این مقاله با استفاده از یک مدل جامع برنامه‏ ریزی آموزشی، تاثیر برنامه‏ر یزی آموزشی بهینه در کاهش مصرف انرژی در بخش گرمایش برای 2700 نقطه از کشور ایران صورت پذیرفته است تا تاثیر برنامه ‏ریزی آموزشی در اقلیم‏های مختلف کمی‏سازی شود. نتایج ارزیابی نشان می‏دهد برنامه‏ر یزی آموزشی بهینه امکان کاهش شدت مصرف انرژی در بخش گرمایش در بازه 1 تا 25 درصد (با مقدار متوسط در همسایگی 4 درصد) فراهم می‏آورد و درصد کاهش مصرف انرژی برای اقلیم‏ های بیابانی بیشتر است.