بررسی توزیع مکانی بارندگی با روشهای میان یابی قطعی و زمین آماری (مطالعه موردی: استان اصفهان)

تغییرات مکانی بارندگی بدلیل تفاوت و تغییرات آب و هوایی بوده و برای تهیه نقشه های تغییرات مکانی و برآورد متوسط منطقه ای نیاز به میان یابی مقدار بارندگی بین ایستگاه ها است. در تحقیق حاضر روش های میان یابی زمین آماری و قطعی برای تهیه نقشه توزیع مکانی بارندگی متوسط سالانه استان اصفهان بررسی شد. اطلاعات 20 ایستگاه هواشناسی استان اصفهان در دوره 1987 تا 2017 استفاده شد. نتایج نشان دهنده دقت بالاتر روش میان یابی زمین آماری دارد. از این بین روش کوکریجینگ با مدل نمایی و متغیر کمکی ارتفاع ایستگاه بیشترین دقت را داراست. با توجه به نقشه توزیع مکانی بارندگی متوسط سالانه که از روش کوکریجینگ تهیه شد، بیشترین مقادیر بارندگی متوسط سالانه (Pt) در جنوب و غرب استان اصفهان دیده شد. کمترین مقادیر بارندگی در شرق و شمال استان اصفهان وجود دارد که به دلیل وجود دشت و اقلیم خشک می باشد.