مقایسه اثربخشی مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر احساس تنهایی و تاب آوری زوجین

هدف این مطالعه تعیین مقایسه اثربخشی مدل گاتمن و درمان هیجان‌مدار بر احساس تنهایی و تاب آوری زوجین بود.

روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، همگی زوجین مراجعه کننده به درمانگاه های غرب تهران در سال 1399 بودند که به روش نمونه گیری در دسترس، 24 زوج (48 نفر) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله توسط زوج درمانی گاتمن، درمان هیجان مدار و یک گروه کنترل (8 زوج در هر گروه) تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت زوج درمانی و درمان متمرکز بر هیجان گاتمن قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. داده ها بر اساس پرسشنامه احساس تنهایی و پرسشنامه تاب آوری جمع‌آوری و از نرم افزار SPSS و روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد.

نتایج نشان داد که روش مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر احساس تنهایی و تاب آوری زوجین تاثیر داشته است (001/0>P) اما تفاوت معنی‌داری بین دو درمان از نظر اثربخشی وجود نداشت.

 بر اساس یافته‌های این مطالعه می‌توان گفت که روش مدل گاتمن و درمان هیجان‌مدار بر اساس احساس تنهایی و تاب‌آوری زوجین الگوی موثری برای افزایش رضایت زناشویی زوجین است و می‌توان از آن به عنوان یکی از روش‌های درمانی یا آموزشی در برنامه‌های زوج درمانی استفاده کرد.