نگاهی سبک شناسانه به تکرار و تداعی در منطق الطیر

منطق الطیر سروده عطار نیشابوری و یکی از شاهکارهای وزین عرفانی زبان و ادبیات فارسی است. با توجه به اینکه در سبک شناسی توجه به بسامدها بسیار مهم است و بر اساس بسامدهاست که شاخصه های سبکی یک شاعر یا یک اثر مشخص می شود، در این پژوهش که با روش تحلیلی- توصیفی و با هدف نمودن بسامدها و دیدگاه جمال شناسانه عطار در منطق الطیر انجام پذیرفته، تلاش شده است اهداف و شیوه های بهره گیری شاعر از تکرار و تداعی مورد واکاوی قرار گیرد. بر اساس یافته های پژوهش بهره گیری از تکرار واج، واژه، جناس، عکس و تداعی معانی را می توان یکی از مهم ترین شاخصه های سبک شعری عطار در منطق الطیر به شمار آورد؛ زیرا بسامد بالای تکرار و تداعی بیانگر آن است که شاعر به ذکر پیاپی آن ها دل بستگی داشته است. این تکرارها که هم در لفظ و هم در معنا دیده می شود، افزون بر زیبایی شعر و دلنشین ساختن موسیقی کلام، سبب برجسته سازی شعر، تاکید شاعر بر اهمیت موضوع و التذاذ ادبی خوانندگان نیز شده است.