بررسی میزان تاب آوری بزرگسالان ایرانی در طول همه گیری COVID-19: یک مطالعه مبتنی بر جمعیت

تاب آوری می تواند منجر به ثبات فردی شود و در موقعیت های مختلف، کمک زیادی به نحوه برخورد افراد با استرس و بهبود عملکرد آنها داشته باشد. شیوع جهانی کروناویروس باعث افزایش مشکلات سلامت روان (مانند اضطراب و افسردگی) در سطح جهانی گردیده است. توجه به این نکته که در زمان همه گیری ویروس کرونا، خانواده ها تحت فشارهای متعددی هستند، برای هر گونه راهکارهای کنترلی تاب آوری ضروری است. این مطالعه با هدف ارزیابی تاب آوری و عوامل موثر بر آن در بزرگسالان ایرانی انجام شد.

مطالعه ی حاضر یک تحقیق پیمایشی در جامعه ایران بود. مخاطبان با نمونه گیری تصادفی ساده، انتخاب شدند. شرکت کنندگان به یک پرسشنامه دموگرافیک کوتاه و مقیاس تاب آوری Connor-Davidson (CD-RISC2) پاسخ دادند. تحلیل رگرسیون لجستیک برای ارزیابی ارتباط بین متغیرهای مستقل و تاب‌آوری انجام شد.

در این مطالعه 20487 بزرگسال ایرانی (49/4 درصد مرد و 50/1 درصد زن) شرکت داشتند. میانگین (انحراف معیار) سنی شرکت کنندگان 13/9± 41/25 سال بود. میانگین نمره تاب آوری 1/9±6/1 (از 8 نمره) بود و در مجموع 57/2 درصد از شرکت کنندگان امتیازی برابر یا بالاتر از میانگین کسب کردند. ارتباط سن، سطح تحصیلات، وضعیت اشتغال با تاب آوری از نظر آماری معنی دار بود. سن بالاتر و تحصیلات عالی از عوامل محافظت کننده بودند و وضعیت اشتغال با کاهش تاب آوری در ارتباط بود.

یافته های این مطالعه نشان داد بطور نسبی مردم ایران از تاب آوری قابل قبولی در دوران پاندمی کووید-19 برخوردار بودند. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد تاب آوری بیشتر با سن و تحصیلات بالاتر و تاب آوری کمتر با وضعیت اشتغال ارتباط داشت به نحوی که افراد شاغل تاب آوری کمتری نسبت به سایر گروه های شغلی داشتند.