تاثیر دو نوع جلبک بر خصوصیات رشدی گیاه گندم و ریحان در شرایط تنش شوری

امروزه در بسیاری از نقاط جهان، شوری ازجمله عوامل تنش زای محیطی بوده و به عنوان یک خطر جدی برای رشد گیاهان و تولید محصول است. هدف از این آزمایش بررسی اثر شوری و نوع جلبک بر رشد و عملکرد گندم و ریحان است. این تحقیق به صورت فاکتوریل در دو بخش آزمایشگاهی (در قالب طرح کاملا تصادفی) و گلخانه ای (در قالب طرح بلوک‏های کامل تصادفی)، با 3 تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند واقع در پردیس امیرآباد در سال 1394 اجرا شد. عامل اول، شوری با چهار سطح (1250، 2500، 5000 و 10000 میکروزیمنس بر سانتی متر در بخش آزمایشگاهی و 1.25، 2.5، 5 و 10 دسی زیمنس بر متر در بخش گلخانه ای) و عامل دوم کاربرد جلبک با 3 سطح ریز جلبک سبز-آبی Spirulina platensis (مخصوص آب شور)، جلبک تک سلولی کلرولا (Chlorella vulgaris) (مخصوص آب شیرین) و شاهد عدم کاربرد جلبک بود. در بررسی نوع جلبک بر صفات مورد ارزیابی شامل وزن خشک ریشه چه و ساقه چه دو گیاه در بخش آزمایشگاهی و همچنین ارتفاع بوته، وزن خشک بوته و نشت الکترولیت دو گیاه در بخش گلخانه ای، می توان بیان کرد که در بخش آزمایشگاهی کاربرد جلبک کلرولا، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه گندم را به ترتیب، 36.67 درصد و 18.38 درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش داد و کاربرد جلبک کلرولا 42.86 درصد و 59.26 درصد وزن خشک ریشه چه و ساقه چه ریحان و جلبک اسپرولینا به ترتیب، 64.29 درصد و 28.15 درصد وزن خشک ریشه چه و ساقه چه ریحان را نسبت به تیمار شاهد (عدم کاربرد جلبک) کاهش دادند. در نتایج بخش گلخانه ای تنها صفت وزن خشک بوته ریحان تحت تاثیر نوع جلبک قرار گرفت. به طورکلی می توان بیان کرد که نوع جلبک تاثیر متفاوتی در دو نوع گیاه موردبررسی داشت؛ به نحوی که در گیاه گندم، جلبک کلرولا تاثیر بیشتری بر صفات داشت اما در گیاه ریحان، کاربرد جلبک تاثیری بر شاخص های موردمطالعه نداشت.