تاثیر استفاده از منابع مختلف منگنز بر عملکرد تخم گذاری و ذخایر منگنز در بافت های بدن مرغ های تخم گذار مسن سویه های لاین

آزمایشی به منظور بررسی تاثیر استفاده از دو شکل ماده معدنی و آلی منگنز بر عملکرد، کیفیت تخم مرغ و ذخیره مقادیر منگنز در بافت های منتخب بدن مرغ های تخم گذار مسن انجام شد. تعداد 250 قطعه مرغ تخم گذار لگهورن سویه های لاین (36 W) با سن 80 هفته در پنج تیمار و پنج تکرار و 10 قطعه مرغ در هر تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی اختصاص داده شدند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: شاهد (بدون استفاده از مکمل منگنز)، تیمارهای حاوی 100 درصد سولفات منگنز (جیره یک)، 75 درصد سولفات منگنز و 25 درصد کیلات آلی منگنز (جیره دو)، 50 درصد سولفات منگنز و 50 درصد کیلات آلی (جیره سه) 25 درصد سولفات منگنز و 75 درصد کیلات آلی (جیره چهار). نتایج نشان داد که افزایش معنی داری در رابطه با مصرف خوراک، درصد تخم گذاری، وزن تخم مرغ و توده تخم مرغ بین جیره سه و چهار با تیمار شاهد وجود داشت (0/05>P). هم چنین وزن تخم مرغ در جیره یک و دو نسبت به جیره پایه افزایش معنی داری داشت. ضریب تبدیل خوراک در جیره سه و چهار کاهش معنی داری نشان دادند (0/05>P). اختلاف معنی داری در صفات کیفی تخم مرغ بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد (0/05<P). منگنز استخوان درشت نی به طور معنی داری در جیره های دو، سه و چهار نسبت به جیره پایه افزایش داشت (0/05>P). غلظت منگنز زرده و پوسته تخم مرغ در جیره یک، سه و چهار نسبت به جیره پایه افزایش داشت (0/05>P). تیمارهای آزمایشی بطور معنی داری باعث افزایش غلظت منگنز در سرم و کبد شدند (0/05>P) افزایش زیست فراهمی منگنز می تواند دلیلی بر جذب بیش تر منگنز جیره باشد که باعث بهبود عملکرد تولیدی مرغ های تخم گذار مسن شده است.