مدل یابی ساختاری راهبردهای مقابله ای و خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2: بررسی نقش واسطه ای خودکارآمدی و سخت رویی

هدف پژوهش حاضر نیز مدل‌یابی ساختاری راهبردهای مقابله-ای و خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2؛ بر اساس نقش واسطه‌ای خودکارآمدی و سخت رویی بود.

تحقیق حاضر به لحاظ روش توصیفی از نوع همبستگی و از منظر هدف بنیادی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراکز درمانی شبکه بهداشت و درمان خمینی شهر اصفهان بود که به صورت تصادفی تعداد 400 نفر (پنج برابر تعداد مجموع سوالات پرسشنامه‌ها) به عنوان نمونه انتخاب و وارد پژوهش شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های خودمراقبتی نیکنامی و همکاران (1392)، سخت‌ رویی کوباسا (1976)، خودکارآمدی شرر، راهبردهای مقابله‌ای لازاروس و و فولکمن استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از معادلات ساختاری و از طریق نرم افزار لیزرل انجام شد.

نتایج تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که نسبت مربع کای به درجه آزادی (X2/df)، شاخص نیکویی برازش (GFI)، شاخص برازش هنجارشده (NFI)، شاخص برازش تطبیقی (CFI)، شاخص برازش اضافی (IFI)، شاخص برازش نسبی (RFI)، شاخص توکر-لوییس (TLI) و ریشه مجذور مانده‌ها (RMR) معنادار و مطلوب هستند و مدل برازش مناسبی دارد.

یافته‌های به دست آمده نشان می‌دهد که در رابطه بین راهبردهای مقابله‌ای با خودمراقبتی بیماران دیابتی نوع 2، سخت رویی و خودکارامدی نقش میانجیگرایانه ایفا می‌کنند. از این‌رو، برای افزایش خودمراقبتی بیماران دیابتی، می‌توان به تقویت سخت رویی و خودکارآمدی آنان اقدام کرد. همچنین با آموزش راهبردهای مقابله‌ای مثبت می‌توان به تقویت خودکارآمدی و سخت رویی دست زد و این منجر به افزایش خودمراقبتی می‌گردد.