بررسی تاثیر مداخله آموزش بر میزان کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2 تحت پوشش کلینیک دیابت دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

دیابت از جمله بیماری های مزمنی است که سبب بروز مشکلات جسمی، روانی و کاهش کیفیت زندگی بیماران می گردد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مداخله آموزش بر میزان کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2 تحت پوشش کلینیک دیابت دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان انجام گرفته است.

مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی تصادفی قبل و بعد می باشد. مداخله صورت گرفته یک برنامه آموزشی برای افزایش سطح کیفیت زندگی است که بر روی گروه مداخله متشکل از بیماران دیابتی نوع 2 تحت پوشش کلینیک دیابت دانشگاه علوم پزشکی  انجام شده است. بیماران تحت بررسی بطور تصادفی به دو گروه ازمون و کنترل تقسیم گردیده اند. با توجه به اینکه انحراف معیار کیفیت زندگی در  مطالعات قبلی7/1 براورد گردیده است و با انتخاب اندازه اثر 5/1، با اطمینان 95 درصد و با توان آزمون 90 درصد، تعداد نمونه لازم برای هر گروه 27 نفر از واحد های پژوهش محاسبه شد که با توجه به احتساب ریزش نمونه ها،30 نفر لحاظ گردیده است. برای بررسی کیفیت زندگی از پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی SF-36 که دارای هشت زیر مقیاس می باشد، استفاده شده است. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار SPSS/23 آنالیز شده اند.

میانگین سنی بیماران تحت بررسی در گروه کنترل 8/9±1/54 سال و در گروه مداخله 5/9±8/54 سال می باشد. میانگین نمره کیفیت زندگی در بیماران گروه کنترل قبل و بعد از مداخله به ترتیب 3/8±7/83 و 7/7±9/82 است. این نمره در بیماران گروه مداخله قبل و بعد از مداخله به ترتیب 5/14±1/82 و 2/12±9/91 می باشد. روند افزایشی میانگین نمره کیفیت زندگی در گروه مداخله بعد از آموزش بسیار قابل توجه است. بعد از برنامه آموزشی زیر مقیاس کارکرد جسمی، انرژی- خستگی، بهزیستی هیجانی، درد و سلامت عمومی افزایش پیدا کرد اما زیر مقیاس های اختلال نقش سلامت جسمی، اختلال نقش سلامت هیجانی و کارکرد اجتماعی در گروه مداخله و کنترل تغییر چندانی قبل و بعد از آموزش نداشتند.

می توان با اجرای برنامه های آموزشی همچون خود مراقبتی با استفاده از الگوهای نوین آموزشی، کیفیت زندگی این گروه از سالمندان و سال های عمر فعال آنها را افزایش داد.