تاثیر کاندیشنینگ کنسانتره و نوع غله جیره بر عملکرد، قابلیت هضم موادمغذی، پارامترهای شکمبه ای و خونی بره های پرواری

جو همیشه دانه ای رایج در تغذیه پرواربندی گوسفند، به عنوان تنها منبع نشاسته مورد استفاده قرار می گیرد، اما با توجه به سریع التخمیر بودن جو در شکمبه که ممکن است منجر به افزایش مشکلات گوارشی مانند اسیدوز شکمبه ای شود و در نتیجه افت عملکرد دام، را در پی خواهد داشت. دانه جو توسط یک پوسته فیبری احاطه شده است که قابلیت هضم پایینی دارد. برخلاف دانه ذرت که به خوبی تحت تاثیر عمل جویدن خرد می شود، دانه جو نسبت به این عمل مقاوم بوده و اگر دانه کامل آن در تغذیه دام ها استفاده شود، مقدار قابل توجهی از آن از طریق مدفوع دفع خواهد شد. فرآیند افزودن بخار به مخلوط خوراک به عنوان کاندیشنینگ نامیده می شود. جهت افزایش رطوبت و دمای مش، مخلوط خوراک در معرض بخار اشباع قرار می گیرند به طوریکه در نهایت موجب ژلاتیناسیون نشاسته و فعالیت سایر عوامل باند کننده موجود در خوراک خواهد شد. اهداف تحقیق شامل تعیین تاثیر کاندیشنینگ کنسانتره جیر ه و تاثیر نوع غله مورد استفاده در کنسانتره و اثر متقابل کاندیشنیگ و نوع غله بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی و پارامترهای شکمبه ای و خونی بره های پرواری بود.

به منظور بررسی تاثیرکاندیشنینگ کنسانتره و نوع غله جیره بر عملکرد، قابلیت هضم موادمغذی، پارامترهای شکمبه ای و خونی بر روی تعداد20 راس بره نر نژاد دالاق با میانگین وزن زنده 50/0±31 کیلوگرم و سن 4-5 ماه در قالب طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل2×2 با دو روش فرآوری (با و بدون کاندیشنیگ) و دو نوع غله (جو و ذرت) انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1- کنسانتره بدون کاندیشنیگ و غله جو، 2- کنسانتره با کاندیشنیگ و غله جو، 3- کنسانتره بدون کاندیشنیگ و غله ذرت، 4- کنسانتره با کاندیشنیگ و غله ذرت می باشد. به هر تیمار 5 تکرار اختصاص داده شد و در کل، 20 راس بره به مدت 98 روز مورد آزمایش قرار گرفتند. طول آزمایش شامل 14روز دوره عادت پذیری و 84 روز دوره آزمایشی بود.

بین تیمارها در نوع فرآوری برای عملکرد (رشد، افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک) اختلاف معنی داری مشاهده نشد (05/0>p). وزن بره های دریافت کننده کنسانتره حاوی دانه ذرت در روز 56 بیشتر از بره های دریافت کننده کنسانتره حاوی دانه جو بوده است (05/0>P). تیمار کنسانتره حاوی دانه ذرت در رشد ماه اول و همچنین در افزایش وزن ماه اول و ضریب تبدیل خوراک ماه اول عملکرد بهتری نسبت به تیمار کنسانتره حاوی دانه جو داشت (05/0>P). همچنین در مصرف خوراک در ماه دوم تیمار کنسانتره حاوی دانه ذرت مصرف بیشتری نسبت به کنسانتره حاوی دانه جو داشت (05/0>P). در قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و پروتیین در بین تیمار ها اختلاف مشاهده نشد. در قابلیت هضم عصاره اتری کنسانتره حاوی دانه جو عملکرد بهتری نسبت به کنسانتره حاوی دانه ذرت داشت (05/0>P). بین تیمارها در غلظت نیتروژن آمونیاکی و PH اختلافی مشاهده نشد (05/0>p). بین تیمارها در فراسنجه های خونی اختلاف مشاهده نشد (05/0>p). در مقدار نیتروژن اوره ای خون تیمار کنسانتره بدون کاندیشنینگ عدد بیشتری نسبت به تیمار با کاندیشنینگ داشت (05/0>P).

نتایج به دست آمده از این آزمایش نشان می دهد که فرآوری کنسانتره به صورت کاندیشنینگ کردن از لحاظ عددی باعث بهبود عملکرد در دام در افزایش وزن، ضریب تبدیل خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی و فراسنجه های شکمبه ای و خونی می شود. استفاده از غله جو یا ذرت در پروار بندی بره تفاوت معنی داری با هم نداشته است. و استفاده از کنسانتره با کاندیشنینگ دانه ذرت از لحاظ عددی عملکرد بهتری را در رشد، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل خوراک، مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های شکمبه ای و خونی را نسبت به کنسانتره با کاندیشنینگ دانه جو داشته است.