رویه شورای امنیت در قبال اصل حاکمیت قانون در حوزه حقوق بشر با تاکید بر حقوق زنان و کودکان

اساسا شورای امنیت به موجب منشور، رکنی خاص گرا یا وضعیت گرا است، به عبارت دیگر دولت های عضو از آن رکن خواسته اند که نسبت به وضعیت یا اختلاف خاص از خود واکنش نشان دهد. با این حال پس از جنگ سرد، گهگاه شورا قطعنامه هایی صادر نمود که هدف آن نه حل وفصل اختلاف موجود بین دو یا چند عضو است و نه وضعیتی که صلح و امنیت بین المللی را به مخاطره افکند، بلکه هدف اصلی پیشگیری از تهدید صلح و یا دیپلماسی و صلح سازی پیشگیرانه می باشد. در حقیقت این دسته از قطعنامه ها مخاطب مشخصی مثل زنان و کودکان دارند.

مقاله حاضر می کوشد، تا به شیوه توصیفی- تحلیلی به تبیین قطعنامه های مذکور بپردازد.

مشخص نمودن این که قطعنامه های مزبور به دنبال حل یک موضوع مرتبط با یک وضعیت خاص نمی باشند، بلکه غایت آنها حل موضوع و مشکلی است که در جامعه بین المللی در حال گسترش است و تکرار یا افزایش تعداد موارد آن می تواند بر صلح و امنیت بین المللی تاثیرگذار باشد.