جامعه شناسی تاریخی ایران: تحلیل و تفسیر نقش سیاستمداران جوان و پیر در میدان سیاسی ایران، پس از انقلاب مشروطه تا دهه 1340 خورشیدی

این مقاله دو گروه سیاستمداران جوان و مسن را از دو منظر مطالعه کرده است؛ اول سازوکارهای ورود به میدان سیاسی و خروج از آن و دوم تفاوت ها و شباهت های استراتژی هایی که سیاستمداران جوان و سیاستمداران پیر در میدان سیاسی ایران به کار می برند. داده های این مقاله پژوهشی، با روش اسنادی-کتابخانه ای از میان متون تاریخی، خاطرات سیاستمداران و یادداشت های افراد فعال در میدان سیاسی در بازه زمانی پس از انقلاب مشروطه تا دهه چهل شمسی به دست آمده است. برای رسیدن به تحلیل و تفسیر نیز، از دیدگاه پی یر بوردیو درباره میدان سیاسی و عناصر این میدان استفاده شده است. برخی نتایج مطالعه اسناد و تحلیل ها نشان می دهند که برای ورود به میدان سیاسی اولویت با سرمایه نمادین، سرمایه سیاسی، منزلت و جایگاه خانوادگی فرد و پس از آن محق دانستن خود برای ورود به میدان و سخن گفتن و دانستن زبان سیاسی است. همینطور می توان به استراتژیهای کاربردی توسط سیاستمداران پیر و جوان در میدان سیاسی و نیز به جایگاه فرد در میدان و میزان سرمایه سیاسی و نمادین فرد به عنوان عوامل ورود به میدان سیاست توجه کرد؛ در این میان‏ سن و سال اهمیت کمی دارد و تفاوت سیاستمداری در دوره پیری با سیاستمداری در دوره جوانی این است که سیاستمداران پیر سرمایه سیاسی و سرمایه نمادین از نوع فردی بیشتری نسبت به سیاستمداران جوان دارند. سیاستمداران جوان فقط در صورتی صاحب سرمایه سیاسی بیشتری نسبت به پیرترهای میدان سیاسی می شوند که سرمایه سیاسی به شکل جمعی از جانب یک حزب، به آنها منتقل شده باشد.