فرامطالعه پژوهش های دلبستگی به مکان در ایران

دلبستگی به مکان یک مفهوم بنیادی در رابطه انسان و مکان است که در سال های اخیر توجه بسیاری از پژوهشگران داخلی را جلب کرده است و هریک از منظر خاصی به این مفهوم پرداخته اند. اما مطالعات انجام شده فاقد یک رویکرد سیستماتیک و منسجم بوده اند، به گونه ای که در برخی از ابعاد شاهد تعدد مطالعات هستیم و در برخی دیگر مغفول مانده است.در این پژوهش سعی می شود تا با فرامطالعه پژوهش های انجام شده در ایران در حوزه دلبستگی به مکان، تصویر جامعی از وضعیت دانش در مورد این مفهوم ارایه گردد و ابعاد کمتر پرداخته شده به آن مشخص شود. 31 مقاله منتشرشده در نشریات علمی  پژوهشی داخلی با محوریت موضوعی دلبستگی به مکان، که معیارهای ورود به پژوهش را دارند، بررسی شده است.بنابر نتایج پژوهشگران اجماع نظری بر سر ماهیت سازه دلبستگی به مکان و ابعاد آن ندارند. بیشترین حجم مطالعات به ابعاد فردی و اجتماعی دلبستگی به مکان اختصاص یافته است و به بعد مکان و فرایند دلبستگی کمتر توجه شده است. سهم بیشتر مطالعات مربوط به مقیاس محله است و فضاهای عمومی، شهر، و خانه در رتبه های بعدی هستند. شناسایی و ارزیابی عوامل موثر بر دلبستگی بیشترین فراوانی موضوعی را داشته اند. بررسی ارتباط بین دلبستگی به مکان و سایر مفاهیم، تبیین مدل فرایند دلبستگی به مکان، و بررسی پیامدهای دلبستگی به مکان از دیگر موضوعات مورد توجه در مطالعات داخلی بوده است.