اثربخشی آموزش مفاهیم تحلیل روابط متقابل بر خودتنظیمی هیجانی دختران دارای تعارض با والدین

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش تحلیل روابط متقابل بر خودتنظیمی هیجانی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود که دارای تعارض با والدین خود بودند. طرح پژوهشی از نظر هدف کاربردی و از نظر روش اجرا نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر کامیاران در سال تحصیلی 97-1396 بود که دارای تعارض با والدین خود بودند. با به کارگیری روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای 24 نفر انتخاب و ابزارهای پژوهش روی آنها اجرا شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارض والد- فرزند (اشتراس، 1979) و پرسشنامه تنظیم هیجان (گارنفسکی و کرایج،2006) بود. آموزش تحلیل روابط متقابل به مدت هشت جلسه 90 دقیقه ای روی گروه آزمایشی اجرا شد و طی این مدت روی گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. داده های پژوهش از طریق آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آموزش تحلیل روابط متقابل بر افزایش میزان سازش یافتگی و کاهش میزان سازش نایافتگی گروه آزمایش اثری معنادار داشته است(P<0/05). یعنی در مرحله پس آزمون میانگین راهبردهای سازش یافته تنظیم هیجان در دختران افزایش و میانگین راهبردهای ناسازش یافته، کاهش یافته است. از یافته های پژوهش چنین می توان نتیجه گیری کرد که آموزش تحلیل روابط متقابل می تواند بر تنظیم هیجانات افراد دارای تعارض موثر باشد.