تاثیر مقابله درمانگری بر استرس در زنان مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت یکی از بیماری های متابولیک و شایع است که علاوه بر هزینه های زیاد تاثیرات روانی بسزایی نیز بر جای می گذارد. هدف این پژوهش تعیین اثر بخشی مداخله مقابله درمانگری (CT) بر استرس در بیماران زن دیابتی نوع 2 بود.

این مطالعه یک طرح نیمه آزمایشی بود، که با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگری در دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه بیماران زن دیابتی نوع 2 مراجعه کننده به آزمایشگاه طبی رسالت واقع در شهر تهران بود، که به روش نمونه گیری در دسترس 23 نفر به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استرس و تغییرات زندگی مک کابین 1991 استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.

یافته ها:

 نتایج حاصل از یافته های پژوهش حاضر نشان داد که مقابله درمانگری در کاهش میزان شاخص کلی استرس نسبت به گروه کنترل به طور معناداری موثر بوده است (01/0˂p)، و در میزان زیر مقیاس های استرس ناشی از فشارهای مالی، استرس ناشی از بیماری و پرستاری از اعضای خانواده نیز تفاوت معناداری بین گروه مقابله درمانگری و کنترل وجود دارد (04/0˂p)، (007/0˂p).

نتیجه گیری: 

مطالعه نشان داد که مقابله درمانگری توانست نمره کل استرس و استرس ناشی از فشارهای مالی، استرس ناشی از بیماری و پرستاری از اعضای خانواده را در بیماران زن دیابتی نوع 2 کاهش دهد، بنابراین پیشنهاد می گردد از مقابله درمانگری برای کاهش استرس بیماران دیابتی استفاده گردد.